Ο Γκαμπριέλε ντ’ Ανούντσιο (1863-1938) γεννήθηκε στην Πεσκάρα και πέθανε στο Γκαρντόνε Ριβιέρα. Από τους σημαντικότερους Ιταλούς λογοτέχνες της εποχής του, έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα και λιμπρέτα, επηρεαζόμενος ιδιαίτερα απ’ τον αισθητισμό και το λεγόμενο Κίνημα της Παρακμής. Ταυτοχρόνως υπήρξε δημοσιογράφος, δημόσιος ρήτορας και πολιτικός, ενώ έλαβε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αεροπόρος, αναλαμβάνοντας παράτολμες αποστολές που τον έκαναν πολύ δημοφιλή. Ένθερμος εθνικιστής κι οπαδός του ιταλικού αλυτρωτισμού, πρωταγωνίστησε στην κατάληψη του Φιούμε (της σημερινής Ριέκα), κροατικής πόλης με ιταλικό πληθυσμό, την οποία θεωρούσε κομμάτι του ιταλικού κράτους (ως μέρους των υπόλοιπων δαλματικών ακτών που τα μέλη της Αντάντ είχαν υποσχεθεί στους Ιταλούς, το 1915). Τον Σεπτέμβριο του 1919 κατέλαβε την πόλη, με τη βοήθεια σώματος 2600 ανδρών, και την ανακήρυξε σε αυτόνομο κράτος, με τον ίδιο για ηγέτη, κυβερνώντας για έναν χρόνο. Παρά τις τεταμένες σχέσεις του με τον Μουσολίνι, την άρνησή του να συμμετάσχει στο φασιστικό καθεστώς αλλά και τις κατά καιρούς κριτικές του στην πολιτική του, θεωρείται εκ των δημιουργών του φασισμού ως κινήματος και ιδεολογίας: Ήταν αυτός που για πρώτη φορά συνέδεσε τον αλυτρωτικό εθνικισμό με τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης και την εκκεντρική κι εντυπωσιοθηρική δημόσια παρουσία που θα υιοθετούσε στη συνέχεια το φασιστικό καθεστώς, λανσάροντας για πρώτη φορά και μερικά από τα βασικά του σύμβολα και τελετουργικές πρακτικές. Έργα του στα ελληνικά: Στις γειτονιές της Πεσκάρα (Bibliothèque, 2020), Η ηδονή (Ψυχογιός, 2019), Ο αθώος (Ερατώ, 2018), Ο θάνατος του δούκα της Οφένα (Περίπλους, 2000).(Πηγή: "Εκδόσεις Μάγμα", 2023)
