Ο Andrea de Carlo γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1952. Σπούδασε φιλολογία και ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο και εργαστηκε σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Στα διαλείμματα ανάμεσα στις σπουδές του πραγματοποίησε δύο μεγάλα ταξίδια στην Αμερική (από τη Ν. Υόρκη ως το Λος Άντζελες και τη Σάντα Μπάρμπαρα με αυτοκίνητο) και στην Αυστραλία και την Αμερική (Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Κουίνσλαντ, και μετά Χαβάη και Λος Άντζελες), και έγραψε ένα μυθιστόρημα στα αγγλικά ("Cream Train"). Όταν γύρισε στην Ιταλία, εγκαταστάθηκε στο Urbino και εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Einaudi, "Treno di panna", το 1981 με πρόλογο του Italo Calvino. Ακολούθησαν αρκετά μυθιστορήματα που τον έκαναν δημοφιλή, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο ανανεωτικούς νέους Ιταλούς συγγραφείς: "Uccelli da gabbia e da voliera", 1982, "Macno", 1984, "Yucatan", 1986 (για τον Κάρλος Καστανέντα), "Due di due", 1989, "Tecniche di seduzione", 1991, "Arcodamore", 1993, "Uto", 1995, "Di noi tre", 1997, "Nel momento", 1999, "Pura vita", 2001, "I veri nomi", 2002, "Giro di vento", 2004, "Mare delle verita", 2006, "Durante", 2008, "Leielui", 2010. Στον κινηματογράφο, συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Μικελάντζελο Αντονιόνι (ως σεναριογράφος) και Φεντερίκο Φελλίνι (ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία "Και το πλοίο φεύγει") και σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "Τα πρόσωπα του Φελλίνι" ("Le facce di Fellini").
De Carlo, Andrea, 1952-
Ο Andrea de Carlo γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1952. Σπούδασε φιλολογία και ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο και εργαστηκε σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Στα διαλείμματα ανάμεσα στις σπουδές του πραγματοποίησε δύο μεγάλα ταξίδια στην Αμερική (από τη Ν. Υόρκη ως το Λος Άντζελες και τη Σάντα Μπάρμπαρα με αυτοκίνητο) και στην Αυστραλία και την Αμερική (Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Κουίνσλαντ, και μετά Χαβάη και Λος Άντζελες), και έγραψε ένα μυθιστόρημα στα αγγλικά ("Cream Train"). Όταν γύρισε στην Ιταλία, εγκαταστάθηκε στο Urbino και εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Einaudi, "Treno di panna", το 1981 με πρόλογο του Italo Calvino. Ακολούθησαν αρκετά μυθιστορήματα που τον έκαναν δημοφιλή, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο ανανεωτικούς νέους Ιταλούς συγγραφείς: "Uccelli da gabbia e da voliera", 1982, "Macno", 1984, "Yucatan", 1986 (για τον Κάρλος Καστανέντα), "Due di due", 1989, "Tecniche di seduzione", 1991, "Arcodamore", 1993, "Uto", 1995, "Di noi tre", 1997, "Nel momento", 1999, "Pura vita", 2001, "I veri nomi", 2002, "Giro di vento", 2004, "Mare delle verita", 2006, "Durante", 2008, "Leielui", 2010. Στον κινηματογράφο, συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Μικελάντζελο Αντονιόνι (ως σεναριογράφος) και Φεντερίκο Φελλίνι (ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία "Και το πλοίο φεύγει") και σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "Τα πρόσωπα του Φελλίνι" ("Le facce di Fellini").
Ο Andrea de Carlo γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1952. Σπούδασε φιλολογία και ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο και εργαστηκε σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Στα διαλείμματα ανάμεσα στις σπουδές του πραγματοποίησε δύο μεγάλα ταξίδια στην Αμερική (από τη Ν. Υόρκη ως το Λος Άντζελες και τη Σάντα Μπάρμπαρα με αυτοκίνητο) και στην Αυστραλία και την Αμερική (Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Κουίνσλαντ, και μετά Χαβάη και Λος Άντζελες), και έγραψε ένα μυθιστόρημα στα αγγλικά ("Cream Train"). Όταν γύρισε στην Ιταλία, εγκαταστάθηκε στο Urbino και εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Einaudi, "Treno di panna", το 1981 με πρόλογο του Italo Calvino. Ακολούθησαν αρκετά μυθιστορήματα που τον έκαναν δημοφιλή, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο ανανεωτικούς νέους Ιταλούς συγγραφείς: "Uccelli da gabbia e da voliera", 1982, "Macno", 1984, "Yucatan", 1986 (για τον Κάρλος Καστανέντα), "Due di due", 1989, "Tecniche di seduzione", 1991, "Arcodamore", 1993, "Uto", 1995, "Di noi tre", 1997, "Nel momento", 1999, "Pura vita", 2001, "I veri nomi", 2002, "Giro di vento", 2004, "Mare delle verita", 2006, "Durante", 2008, "Leielui", 2010. Στον κινηματογράφο, συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Μικελάντζελο Αντονιόνι (ως σεναριογράφος) και Φεντερίκο Φελλίνι (ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία "Και το πλοίο φεύγει") και σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "Τα πρόσωπα του Φελλίνι" ("Le facce di Fellini").
