Κινητή ψυχιατρική μονάδα νομού Φωκίδας

"Ο πληθυσμός της Άμφισσας δέχτηκε την Κ.Ψ.Μ., δέχτηκε το έργο της. Όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά πίστεψε ότι η Μονάδα ως Μονάδα είναι συμφέρουσα για τον τόπο. Το πρόγραμμα "Λέρος" ήταν μια δοκιμασία για όλους μας. Εργαζόμενοι και μέλη του οικοτροφείου πήγαν στο νησί για να πάρουν όσους Φωκείς βρίσκονταν εκεί ξεχασμένοι. Όταν ήρθαν οι "άρρωστοι", το μόνο που θύμιζε ότι ήταν άνθρωποι ήταν η μορφή. Ήταν χωρίς φωνή, χωρίς κίνηση, χωρίς σκόπιμη δραστηριότητα. Ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για το προσωπικό κι ένα μεγάλο ερωτηματικό για την Κοινότητα. Παρ' όλα αυτά, εμείς, οι της Κοινότητας, παρακολουθούσαμε με σεβασμό την όλη προσπάθεια αλλά από κάποια απόσταση. Η εξέλιξη τους ήταν έκπληξη για όλους μας. Το ότι φθάσανε να λένε "όχι" σε ορισμένα πράγματα, θεωρήσαμε ότι ήταν μια φάση πολύ σημαντική, όπως είναι για ένα παιδί 4 χρόνων σημαντική η φάση κατανόησης του εαυτού του, των άλλων, του περιβάλλοντος και της δύναμης που έχει εκείνο ως άνθρωπος. Προοδευτικά αυτοί οι ασθενείς κοινωνικοποιήθηκαν, άρχισαν να συσχετίζονται μαζί μας, να παίρνουν μέρος σε εορτές και εκδηλώσεις, να πηγαίνουν στην εκκλησία. Προχώρησαν και δημιούργησαν, με την πάροδο του χρόνου, συναισθηματικούς δεσμούς με πρόσωπα της Κοινότητας. Τελικά απέκτησαν και εκλογικά βιβλιάρια. Οι ασθενείς των ασύλων που δουλεύουν στον Συνεταιρισμό ανέβηκαν στη συνείδησή μου και όταν τους έβλεπα τους χαιρετούσα, τους χαιρετούσα σαν να ήταν κάποιος γείτονάς μου. Τι σημαίνει δουλειά; Δεν είναι μόνο η απασχόληση αλλά και η αμοιβή. Το μέλος χρησιμοποιεί τα λεφτά που παίρνει από τη δουλειά του, όπως θέλει. Αυτό είναι ένα κριτήριο αποδοχής από την κοινωνία. Εγκαταστάθηκε μια σχέση μέλους με την Κοινότητα που οι θεραπευτές απλώς υποστήριζαν. Οι ασθενείς πουλούσαν αγροτικά προϊόντα από τις καλλιέργειες του Συνεταιρισμού, έπαιρναν λεφτά, άνοιξαν λογαριασμό σε Τράπεζα, έκαναν καταθέσεις, μοιραζόντουσαν τα λεφτά, εφ' όσον είχαν κρατήσει στην άκρη ό,τι χρειαζόταν για κεφάλαιο και για επένδυση ο Συνεταιρισμός. Οι άνθρωποι του οικοτροφείου είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, κατάγονται από τον τόπο μας και πολλούς από αυτούς τους γνωρίζαμε από πριν - αυτές ήταν οι σκέψεις ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού μας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πηγή ζωής. Υπάρχει μια αμφίδρομη δράση μεταξύ πληθυσμού και ψυχασθενών. Αρκετοί βρίσκουν, με τη βοήθεια της Κοινότητας, λύση στα προβλήματα τους, ιδίως αυτοί που ζουν με την οικογένεια τους. Με την παρουσία τους, βλέπω ένα κομμάτι του εαυτού μου, ένα κομμάτι της καθημερινής μου ζωής, που συνδέεται με αυτούς. Αν ποτέ φύγουν, θα νιώσω ότι έφυγε ένα κομμάτι του εαυτού μου". Δ. Κ.