Ψυχική σκηνή και αρχαίο δράμα

Κάθε ομιλία που μεταφέρει νόημα αφήνει υλικά σημάδια του σχηματισμού της αναπαράστασης από σωματικές πηγές. Αυτά τα ίχνη αναζητούμε στο θέατρο. Το θέατρο είναι η κατεξοχήν αφήγηση με την οποία η φύση γίνεται κοινωνικός κόσμος, το περιβάλλον των ανθρώπων. Το θέατρο είναι ένας καθρέφτης της φύσης. Μπορούμε να συλλάβουμε τις δραματοποιήσεις σε ένα θεατρικό έργο ως μεταβιβαστικές εκδραματίσεις και την ψυχανάλυση ως μορφή δραματικής πράξης. Ο ηθοποιός παίζει τα "κομμάτια" -κομμάτια εαυτού, αυθεντικά συναισθήματα τα οποία εξωτερικεύει με τα μέσα που διαθέτει- και τα μοιράζεται με το ακροατήριο, όπως το παιδί που παίζει διακινδυνεύοντας να βγει εκτός ελέγχου στο παιχνίδι. Το δράμα αναπαριστά "πράξεις", "κομμάτια συγκινήσεων", που περιέχουν πληροφορίες για αρχαϊκούς κώδικες, παρά προσδοκίαν σχήματα, υπόγειες συνδέσεις. Συμπυκνώνουν καθολικές αλήθειες, όπου εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα έχουν συναντηθεί. Διασώζουν αρχικές συναντήσεις μιας εποχής, στιγμές γένεσης εμπειριών.