Χαριτωμένα θεολογήματα

Είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς με τρόπο αστείο για πράγματα πολύ σοβαρά; Επιτρέπεται να θεολογείς χαριτολογώντας και να υπαινίσσεσαι τις παθογένειες του εκκλησιαστικού χώρου με χιουμοριστικές ιστορίες; Από την εποχή του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη μέχρι τις πιο λαμπρές στιγμές της σύγχρονης σάτιρας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα όπου σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας σχολιάστηκαν με τρόπο διασκεδαστικό, ρίχνοντας μια πιο ανάλαφρη ματιά στις στενάχωρες αποκλίσεις της ανθρώπινης πεπτωκυίας φύσης. Όταν η σάτιρα δεν είναι προσβλητική και χυδαία και το χιούμορ έχει σκοπό να θυμίσει τις πλάνες μας κι όχι να κρίνει δηκτικά, μπορεί να μας ευαισθητοποιήσει να καταλάβουμε «τα δικά μας πταίσματα και να μην κατακρίνουμε τον αδελφό μας», και να έχουμε ματιά αγαπητική πάνω στους άλλους, αφού έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι πόσο αδύναμοι είμαστε. Κέντρο της πνευματικής ζωής είναι η αυτογνωσία που οδηγεί στην μετάνοια, κι όπως λέει ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος, «σε κάθε βήμα που κάνεις να εξετάζεις αν βαδίζεις στην οδό ή μήπως παρεξέκλινες απ’ αυτήν και βαδίζεις σε κανένα μονοπάτι έξω από αυτή». Αυτά τα μονοπάτια που μας ξεστρατίζουν ψηλαφούν οι συγγραφείς του βιβλίου, μας ψυχαγωγούν και μας υποδεικνύουν πως πρέπει διαρκώς να αυτοεξεταζόμαστε...