Μάρκο Πόλο

[...] Υπέβαλα μία ερώτηση στον Μπιλ Άλεν, τον αρχισυντάκτη του περιοδικού National Geographic, όπου δούλευα ως ανεξάρτητος φωτογράφος τα τελευταία 20 χρόνια. Έμαθα ότι η τελευταία δημοσίευση για τον Μάρκο Πόλο από το περιοδικό με τίτλο "Ο μεγαλύτερος χερσαίος εξερευνητής του κόσμου" είχε γίνει το 1928. Ο Άλεν θεώρησε ενδιαφέρουσα την ιδέα και άναψε το πράσινο φως. Οπλισμένος με τέσσερις φωτογραφικές μηχανές, καμιά δεκαριά φακούς, εκατοντάδες φιλμ και ένα αντίγραφο του βιβλίου ξεκίνησα να αναζητήσω τον Μάρκο Πόλο, με συντροφιά τον συντάκτη του National Geographic Μάικ Έντουαρντς, ο οποίος ενθουσιάστηκε με την ιδέα να περιγράψει την ιστορία του ταξιδιού μας. Όμως αυτό που άρχισε σαν μια τυπική τετράμηνη αποστολή του National Geographic σύντομα έγινε έμμονη ιδέα. Ο διάσημος ειδικός για την Κίνα Τζόναθαν Σπενς το αποκαλεί "Πυρετός του Μάρκο Πόλο". "Είναι μια παράξενη ασθένεια. Μπορεί να χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή. Τα συμπτώματα είναι αρκετά ξεκάθαρα: μια ακατανίκητη έλξη για οτιδήποτε είπε ή έγραψε ο Μάρκο Πόλο. Δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία". Πάντως η δική μου περίπτωση αποδείχθηκε πολύ σοβαρή. Το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων τεσσάρων ετών ζούσα έχοντας ως στενότερο φίλο μου τον Μάρκο Πόλο. Υπήρξε ο πιο αξιόπιστος οδηγός και συνταξιδιώτης, μεταφέροντας με εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη γενέτειρα του τη Βενετία (ή την Κόρτσουλα, αφού οι Κροάτες υποστηρίζουν ότι γεννήθηκε εκεί), μέσα από τα βουνά και τις έρημους του Ιράκ και του Ιράν, στην πολεμική ζώνη του Αφγανιστάν και επάνω από τα όρη Παμίρ, "την κορυφή του κόσμου" όπως τα αποκαλούσε ο Μάρκο και τέλος μέχρι την ίδια την Κίνα. Ο Μάρκο πραγματοποίησε ένα οδοιπορικό κατά μήκος του νότιου Δρόμου του Μεταξιού μέσα από τις πόλεις-οάσεις του Κασγκάρ και του Χοτάν, επάνω σε μια θάλασσα από άμμο, δηλαδή την έρημο Τακλιμακάν, τους βουδιστικούς θησαυρούς τέχνης του Ντουνχουάνγκ στην Εσωτερική Μογγολία και τη Σανγκντού (τη φημισμένη Ξαναντού του Κουμπλάι Χαν στο ποίημα του Κόλριτζ). Ταξίδεψε στο Θιβέτ και στη Μιανμάρ για υποθέσεις του Κουμπλάι Χαν. Έμεινε στη Γιανγκζού και στη Χανγκτζού (η οποία αποκαλείται Βενετία της Ανατολής), δηλαδή σε δυο από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου της εποχής του και τέλος διέπλευσε το Μεγάλο Κανάλι και τον ποταμό Γιανγκτσέ. Ακριβώς την ίδια διαδρομή ακολουθήσαμε και εμείς. [...] (από τον πρόλογο του Μάικλ Γιαμασίτα)