Τα βουνά των θεών

[...] Σήμερα αν και η βιβλιογραφία για την ελληνική μυθολογία και τους θεούς της είναι μεγαλύτερη από ποτέ, μάλλον ελάχιστα γνωρίζουμε γι' αυτούς. Λείπει φυσικά η ατμόσφαιρα της εποχής που τους γέννησε. Λείπει η φαντασία και η αθωότητα. Το δέος και ο φόβος. Μάλλον όμως οι θεοί δύσκολα φαίνονται στα ελληνικά βουνά, όσο αυτά είναι πληγωμένα, αφού χωρίς θεούς ουδείς τα αντιμετωπίζει θεϊκά, ενώ αντίθετα πολλοί τα ταλαιπωρούν. Μια ανάβαση ως εκεί, σε αυτούς τους πανέμορφους τόπους, που κάποτε μύρισαν θυμάρι από τα ανάλαφρα πατήματα της Άρτεμης, άκουσαν τα γέλια των Νυμφών στους καταρράκτες, ένοιωσαν τη γλυκιά ζέστη από το λυρικό φως του Απόλλωνα, είδα την στερνή λάμψη στα μάτια του θεόρατου κάπρου που πέθανε μέσα στα έλατα από το χέρι του Ηρακλή και έκρυψαν στις πυκνές ολόδροσές τους φυλλωσιές τα λάγνια φιλιά του Δία, μια ανάβαση ως εκεί ίσως είναι κάτι παραπάνω από μια γνωριμία με ό,τι απέμεινε από τους τόπους όπου εκτυλίχθηκαν οι μύθοι. Ίσως μέσα από την έκπληξη -και τα ελληνικά βουνά συνεχίζουν ακόμη να εκπλήσσουν- να ξανανιώσουμε πάλι θεϊκά για τους τόπους που έζησαν οι θεοί. Ίσως για να σώσουμε μαζί με τη μνήμη τους και τη δική μας. Τη μνήμη του τόπου και των μύθων του.