Ο κόσμος είναι ένας

Ο Γιάννης Ψιλάκης ήταν ένας νέος άνθρωπος με τα μάτια του πλημμυρισμένα από τις εικόνες της χαράς και της λύπης που απορροφούσε καθημερινά, με τα αυτιά του ανοιχτά στα αφουγκράσματα της αναπνοής του κόσμου, με την ψυχή του δοσμένη στην ιδέα της ενότητας η οποία συνέχει όλες τις γωνιές κι όλες τις φυλές της υφηλίου. Γι' αυτό και τα αισθητήριά του μπορούσαν να ανιχνεύουν την ομορφιά σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και σε όλα τα πολιτισμικά μήκη της ανθρωπότητας. Να προσλαμβάνουν δηλαδή την πραγματικότητα στην οικουμενική της διάσταση και να καταγράφουν την πανοραμική της κλίμακα, χάρη σ' ένα μεγάλο φορτίο ανθρωπιάς και μια απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο. Για τον Γιάννη Ψιλάκη ο Κόσμος είναι Ένας: ο άνθρωπος και ο χώρος του, το γεωφυσικό, το οικιστικό και το κοινωνικό του περιβάλλον, η ποικιλία των πεποιθήσεων και των παραδόσεων του, το ανάπτυγμα του χρόνου και των ηλικιών του, των αισθήσεων και των συναισθημάτων του. Η διαφορετικότητα στις φωτογραφίες του αποτυπώνεται ως έκφραση μιας ενδότερης ομοιότητας, είτε έχει να κάνει με τις εναλλαγές των φυσιογνωμιών και των χρωμάτων, είτε με τις ιδιαιτερότητες των συνηθειών και τις ενίοτε απροσδόκητες εκδηλώσεις της συμπεριφοράς. Ακριβώς όπως η θεαματική ποικιλία των μορφών, ακόμα και στις ανεξάντλητες εκδοχές των τοπίων, αντανακλά εν τέλει τη βαθύτερη συνάφεια των συστατικών εκείνων, που γεφυρώνουν όσες αποστάσεις φαινομενικά μόνο διακρίνουν τα πολιτισμικά σύνολα από τον ενιαίο τους πυρήνα. Δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς ποια θα ήταν η εξέλιξη της διεισδυτικής του πορείας. Ποιος θα ήταν ο ελληνικός του λόγος ή, έστω, ο αντίλογος στην έλξη που του ασκούσε "η άλλη όψη του κόσμου". Πιστεύω ωστόσο πως η ανθρωποκεντρική θεώρηση θα παρέμενε βασική κατευθυντήρια γραμμή στην πυξίδα μιας αναζητητικής διαδρομής, στην οποία πρέπει να οφείλονται και κάποιοι τουλάχιστον από τους λόγους που έκοψαν το νήμα της ζωής του. Πιστεύω ακόμα πως, μέσα από τις φωτογραφίες του, τα μάτια του θα παραμένουν ανοιχτά "σ' ένα περιβάλλον που το μυαλό... δεν μπορεί να φτάσει". [...] (από τον πρόλογο του Άγγελου Δεληβορριά)