Πορτραίτα μιας οικογένειας φίλων

Βρισκόμασταν κάθε βράδυ για πολλά χρόνια. Η ίδια συντροφιά από το σχολείο ακόμα, τότε που η γειτονιά μας ήταν γειτονιά και η ευθεία λεωφόρος που τη διέσχιζε και ό,τι βρισκόταν στα πεζοδρόμια της ο τόπος των βραδινών μας συναντήσεων. Δεν δίναμε ούτε ραντεβού, δεν επιβεβαιώναμε καν με ένα τηλέφωνο ότι θα βγούμε. Απλώς κατεβαίναμε στη Λεωφόρο, περπατούσαμε μία πάνω, μία κάτω, και βρισκόμασταν. Τα βράδια που δεν έκανε κρύο και όλο το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι, στο κεντρικό καφενείο μάς αφήνανε και μια γύρα ποτά όταν έκλεινε, που τα πίναμε στα τραπεζάκια απ' έξω. Μας άρεσε πολύ αυτή η Λεωφόρος τότε· χαϊδευτικά τη λέγαμε "Το Ποτάμι" και φροντίζαμε σε όλες μας τις διαδρομές να περνάμε από εκεί. [...] Εγώ κάθε βράδυ ζούσα μια περιπέτεια! Με το κεφάλι άδειο, εξερευνούσα τα γνωστά και τα ίδια σαν να τα 'βλεπα πρώτη φορά και κατέβαινα στο άμεσο περιβάλλον μου σαν να ήταν απάτητη παραλία σε νησί. Όσα όμως συνάντησα πραγματικά για πρώτη φορά ήταν ολόκληροι άλλοι κόσμοι και πιθανότητες καινούριας ζωής. Μερικά τα ακολουθώ ακόμα και άλλα, όσο κράτησαν (μετά επέστρεψα - σχεδόν πάντα επέστρεφα). Για μερικά δεν αποφάσισα ποτέ. Τότε άρχισα να κάνω τις πρώτες φωτογραφίες. Δεν προσπαθούσα να καταγράψω απολύτως τίποτα. Δεν έκανα φωτογραφία-ντοκουμέντο, παρά μόνο την προσωπική μου καταγραφή, απολύτως συναισθηματικά. Αν ήμουν συγγραφέας θα κρατούσα σημειώσεις -πάλι έμπλεες συναισθημάτων- σε χαρτάκια και πίσω από πακέτα από τσιγάρα που πολλές θα έχανα μετά ενώ άλλες δεν θα καταλάβαινα γιατί τις έγραψα. Όπως τώρα, βλέπω φιλμ και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ήθελα να τραβήξω και άλλα τόσο κακοφωτισμένα, που η εικόνα δεν υπάρχει. Δεν έβλεπα το μπαρ, τους θαμώνες και πολύ λίγες από τις καταστάσεις που συνέβαιναν είδα. Έβλεπα τους φίλους μου, ένιωθα σιγουριά και αγάπη και χαρά και φωτογράφιζα όπως έπινα, για να γιορτάσω. Ούτε καν για να θυμάμαι μετά. Και όταν κουραζόμουν ή το αλκοόλ ήταν πια πολύ, άφηνα τη μηχανή, ό,τι και αν συνέβαινε μπροστά μου. [...] (από τον πρόλογο του Κώστα Βαρδίκου)