Τίποτα άλλο

Εάν υπάρχουν κι άλλοι ορίζοντες εκτός του ορατού, τότε υπάρχει ΑΥΤΗ η φωτογραφία. Τότε το βλέµµα δεν δίνει µόνο βαθύ νόηµα στην όραση, αλλά γίνεται βαθιά ψυχοσύνθεση αναίρεσης του οπτικού µας κόσµου, για τον άλλο τον σκοτεινά πραγµατικό. Το γεγονός της ύπαρξης ενός επιπέδου ζωικού, που είναι σκοτεινό, κρυφό αλλά παράλληλα συναρπαστικό και πολύ πιο αληθινό στη ζωή είναι αυτό που γεννά τη λαχτάρα. Στον ίδιο δρόµο οδηγεί η αφαίρεση στοιχείων και νοηµάτων από την εικόνα, όχι µε την αίσθηση της απουσίας και της απώλειας αλλά αντίθετα µε την απελευθέρωση της οµορφιάς αυτού που µένει και είναι το αντικείµενο του πόθου. Κάθε φορά που φεύγει κάτι από το προσωπικό µας τοπίο το κάνει πιο δυνατό µέχρι να φτάσουµε στο ΑΛΛΟ, µέχρι να φτάσουµε στο ΤΙΠΟΤΑ, µας κυριεύει ένας φόβος ηδονικός µ’ ένα κρυφό χαµόγελο ευχαρίστησης. Είναι η στιγµή που σ’ αυτά τα τοπία γεννιέται η ελευθερία που έχει ο ευαίσθητος ταξιδευτής. Είναι εκείνος που µπορεί να πει "τί όµορφο που είναι το µέλλον θολό" και φιλάει τις λέξεις µέσα του για να µείνει όρθιος. Είναι σε µια ισόβια γοητευτική πτώση που τον κάνει να αναρωτιέται πως λέγεται κι αν θα συναντήσει ποτέ τα πουλιά. Έτσι και ο δολοφόνος από ευαισθησία είνα πάντα εδώ και είναι θριαµβευτικά αθώος. Αυτό το απροσδιόριστο ΤΙΠΟΤΑ το κενό το ασήµαντο, αποτελούν µια υπόσχεση απεριόριστης ελευθερίας µέσω ενός ηδονικού φόβου της κενότητας. Έτσι προκαλείται µια γλυκιά αµηχανία, που φέρνει η αφαίρεση και κάνει το απροσδιόριστο εκστασιακά υπαρκτό. Αυτό ειναι το ΑΛΛΟ το πανίσχυρο και ισοπεδοτικό, είναι το ΤΙΠΟΤΑ. Είναι η πρόκληση της απεριόριστης ελευθερίας. Λίγα συναισθήµατα πριν γεννηθεί η φωτογραφία ή λίγα συναισθήµατα µετά το θάνατό της - και στις δύο περιπτώσεις περισεύει ελευθερία.