Μόνη, μόνος... όλοι μας

Ένας αστείρευτος έρωτας που κρατάει μέχρι σήμερα για τη μαγεία της εικόνας είναι ο λόγος ύπαρξης αυτού του Λευκώματος. Ξεκίνησα να κάνω φωτογραφία από τα εφηβικά μου χρόνια νιώθοντας μια έντονη επιθυμία να εκφραστώ μέσα από αυτή. Οδηγήθηκα δε σε αυτόν το δρόμο, διότι πάντα είχα στη ζωή μου την περιέργεια απέναντι σε όλα αυτά που ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει μέσα από το δημιουργικό του έργο. Έτσι άρχισε και η φωτογραφική μου περιπλάνηση στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας στις αρχές της δεκαετίας του '70. Στην αρχή ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα, μετά ακολούθησε η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Κεντρική και Νότιος Αμερική. Είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ στη ζωή μου και αυτό όχι για τουριστικούς λόγους, αλλά για να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους, την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους και να δω ομοιότητες ή αντιθέσεις στους λαούς απανταχού Γης. Οι φωτογραφίες μου, όπως έχω ξαναπεί, είναι ανθρωποκεντρικές. Το τοπίο που είναι από τα πιο αγαπημένα μου θέματα χωρίς τον άνθρωπο δεν με ενδιαφέρει και εκείνο που τις χαρακτηρίζει είναι η έλλειψη τεχνικής. Είναι δε όλες τραβηγμένες χωρίς κανένα στήσιμο, φυσικές όπως θα τις έβγαζε οποιοσδήποτε άνθρωπος. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση τριγυρνώντας στις μεγαλουπόλεις του κόσμου, είναι ότι έχουν χαθεί οι παλιές γειτονιές και μαζί τους η αγάπη των ανθρώπων. Για μένα δεν υπάρχει χειρότερη μοναξιά από το να είσαι μόνος ανάμεσα σε πολλούς. Στις φωτογραφίες αυτές επέλεξα να αποδώσω αυτήν τη μοναξιά, αφού και εγώ ταξιδεύοντας πάντα μόνη για τριάντα πέντε χρόνια είμαι ένα κομμάτι αυτής της μοναξιάς. Στις εικόνες μου προσπάθησα να καταγράψω όχι μόνο αυτά που εγώ έζησα και ένιωσα, αλλά να αναδείξω τους ανθρώπους που συνάντησα σε στιγμές της καθημερινής τους ζωής, με τις χαρές και τις λύπες, τις αγωνίες και τις ελπίδες και όλα αυτά τα συναισθήματα που ζωγραφίζουν τον γεωγραφικό χάρτη της ψυχής των λαών του κόσμου. Νίκη Τυπάλδου