Τυχαιότητα, ειρωνεία και αλληλεγγύη

... Συγγραφείς όπως ο Κίρκεγκωρ, ο Νίτσε, ο Μπωντλαίρ, ο Προυστ, ο Χάιντεγκερ ή ο Ναμπόκοφ μας χρησιμεύουν ως υποδείγματα, ως εκφράσεις αυτού που μπορεί να είναι η ατομική τελείωση - μια αυτοδημιούργητη, αυτόνομη, ανθρώπινη ζωή. Συγγραφείς όπως ο Μαρξ, ο Μιλ, ο Ντιούι, ο Χάμπερμας ή ο Ρωλς εμφανίζονται περισσότερο ως συμπολίτες μας παρά ως υποδείγματα. Έχουν στρατευθεί σε μια κοινή κοινωνική προσπάθεια - την προσπάθεια να κάνουν τους θεσμούς και τις πρακτικές μας πιο δίκαιες και λιγότερο σκληρές... Αν μπορούσαμε να αποδεχθούμε το γεγονός ότι καμιά θεωρία για τη φύση του Ανθρώπου ή της Κοινωνίας ή του Ορθού Λόγου, ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος, δεν πρόκειται να πετύχει τη σύνθεση του Νίτσε με τον Μαρξ ή του Χάιντεγκερ με τον Χάμπερμας, θα αρχίζαμε να αντιλαμβανόμαστε τη σχέση ανάμεσα στους συγγραφείς της αυτονομίας και τους συγγραφείς της δικαιοσύνης όπως εκείνη ανάμεσα σε δύο είδη εργαλείων - χρειάζονται τόσο λίγο τη σύνθεση όσο θα την χρειάζονταν τα πινέλα και οι λοστοί... Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να δείξει πώς έχουν τα πράγματα αν εγκαταλείψουμε το αίτημα μιας θεωρίας που να ενοποιεί το δημόσιο και το ιδιωτικό και αρκεστούμε στην αντιμετώπιση της αυτοδημιουργίας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης ως εξίσου έγκυρων αλλά εσαεί ασύμμετρων αιτημάτων. ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΡΟΡΤΥ