Ο Θεός χορευτής

Το πλησίασμα της σκέψης του Νίτσε προϋποθέτει την γνώση δύο δεδομένων: - Την ύπαρξη μιας γραφής βαθύτατα βιωματικής, με απουσία συστηματικότητας, που θέτει υψηλά εμπόδια σε κάθε φιλόδοξη προσπάθεια πλήρους αποκάλυψης των νοημάτων που συχνά υποκρύπτονται παρά φωτίζονται από τις λέξεις. - Τον αναφορικό χαρακτήρα του στοχασμού του Φ. Νίτσε. Ο λόγος του αναπτύσσεται πάντα σε σχέση με τον άλλον: τον Ηράκλειτο, τον Σωκράτη, τον Ευριπίδη, τον Πλάτωνα, τον Σοπενχάουερ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Διόνυσο, τον Εσταυρωμένο. Ενώ, λοιπόν, θα πρέπει να παρακολουθούμε άμεσα την προσωπική του περιπέτεια, συγχρόνως είναι αναγκαίο να οδεύουμε σ' αυτόν έμμεσα ακολουθώντας τα πρόσωπα δια των οποίων διαμορφώθηκε ο λόγος του. Κατ' οικονομίαν, δίχως να χαθούμε σε περιττές περιηγήσεις, η πρόσβαση στον Νίτσε, πέρα από την μελέτη των σύγχρονων ερμηνειών του, θέτει ως αδήριτη αναγκαιότητα την γνώση του Τραγικού, της πλατωνικής σκέψης, τα κείμενα στοχαστών όπως του Ντοστογιέφσκι και του Σοπενχάουερ και μιαν ευαισθησία και συνολική έγερση της ύπαρξης για την κατανόηση των κατευθύνσεων που λαμβάνει ο νεότερος κόσμος. Η μελέτη και η συγγραφή ενός κειμένου όπου θα αναδύονται οι όψεις του στοχασμού του Φ. Νίτσε προϋπόθεσε την εκδαπάνηση χρόνου και προσπάθειας μεγάλης σε εύρος. Αλλά κυρίως χρειάστηκε η κατάθεση της αγάπης προς το ύφος και το λόγο των γραπτών του ποιητή-φιλοσόφου. Η αντιπαράθεση του Φ. Νίτσε με το σύνολο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η πυρετώδης προσπάθεια του γκρεμίσματος των αξιωματικών θεμελίων του, η φιλοσοφία που κτυπά με το σφυρί, γεννά μια σκέψη ιδιαίτερα γόνιμη. Από την μελέτη του τραγικού και του προσωκρατικού κόσμου δίδεται στη συνέχεια ολοκληρωτικά στην παρουσίαση του γεγονότος ότι ο Θεός έχασε την ευλογοφάνειά του και είναι νεκρός, στην αθωότητα του γίγνεσθαι, στην θέληση για δύναμη. Χαράσσει την στρατηγική της υπονόμευσης της θέλησης για δύναμη με την επίθεση στην θέληση για αλήθεια. Προβάλλει τον κόσμο-παιχνίδι. Κομίζει τον Θεό που δεν γίνεται αντικείμενο της νόησης, τον Θεό-χορευτή. Διαφεύγει από την αυθεντία του ορθού λόγου αλλά και από έναν απλοϊκό ανορθολογισμό. Ο λόγος του Φ. Νίτσε είναι ο λόγος της "μεγάλης υποψίας", της αλήθειας που ποτέ δεν αποκαλύπτεται πλήρως, διότι φορεί πέπλα. Χρωστούμε πολλά στον Νίτσε. Κατά προτεραιότητα οφείλουμε την εισαγωγή σε μία νέα ανάγνωση του αρχαίου κόσμου, του Τραγικού, της σκέψης των προσωκρατικών. Αποθεμελίωσε την βεβαιότητα στην αξία των κλειστών οργανωμένων συστημάτων σκέψης. Αποκάλυψε την γραμματική ως έδρα της μεταφυσικής. Υπέδειξε την περιορισμένη δυνατότητα της λέξης. Χρησιμοποίησε την σιωπή και τον ποιητικό λόγο ως διαύλους που οδηγούν στα απρόσιτα πεδία του αληθούς. Πραγμάτωσε την διεισδυτική κριτική στον μοντέρνο κόσμο, με τις εμπειρίες που συνέλεξε κατά την μακρά πορεία του μέσα στον ποιητικό φιλοσοφικό λόγο.