Ο Μπάμπης

«Εκφράζεις την επιθυμία να πας πέρα από την κλασική ψυχανάλυση γιατί σου φαίνεται ανεπαρκής στο να εκφράσει το ανθρώπινο βάσανο. Λες ότι την βρίσκεις αρκετά περιορισμένη μέσα σε αξιώματα τα οποία αδυνατεί, η ίδια, να τα επερωτήσει και, ως εκ τούτου, αρκείται σε έναν ξύλινο λόγο τον οποίο επαναλαμβάνει με έναν μηχανιστικό και δογματικό τρόπο. […] Ωστόσο, είμαι επιφυλακτικός για τον ενθουσιασμό που εκφράζεις για τη σκέψη του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Οι ενδοιασμοί μου δεν έχουν τόσο να κάνουν με την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του, αλλά με αυτή καθαυτή την επίδρασή του στην ψυχοθεραπεία. Δεν είναι δυνατόν να παραβλέπουμε ότι η σκέψη του δεν πραγματεύεται τα εγκόσμια –ό,τι αποκαλεί οντικό–, δηλαδή τα συγκεκριμένα προβλήματα των ανθρώπων στην καθημερινή τους ζωή. Μέλημά του είναι το οντολογικό, δηλαδή οι φιλοσοφικές προϋποθέσεις, η πηγή, η προέλευση του οντικού». Το παραπάνω απόσπασμα είναι ένα από τα αφετηριακά ερωτήματα του βιβλίου το οποίο επιχειρεί να βαδίσει με τον τρόπο της φαινομενολογίας. Εντούτοις, ποιο είδος αφήγησης ταιριάζει στη φαινομενολογία; Ποιο ύφος γλώσσας και γραφής είναι ικανό γι’ αυτήν; Σε τι βαθμό θα ήταν εφικτό να αποδράσουμε από την κυριαρχία των αφηρημένων θεωρητικών εννοιών, ώστε να περάσουμε στο μίλημα των «ίδιων των πραγμάτων», έτσι όπως αυτά έρχονται στο δικό μας βίωμα ως ζωντανά φαινόμενα με σάρκα και οστά; Ως όχημα για το ξεδίπλωμα βασικών ερωτημάτων που αφορούν την ψυχοθεραπεία στην οπτική μιας φαινομενολογικής-υπαρξιακής κατεύθυνσης, χρησιμεύει η υπαρξιακή κρίση του αφηγητή. Ψυχοθεραπευτής ο ίδιος, βρίσκεται να αμφισβητεί οτιδήποτε θεωρούσε μέχρι τότε δεδομένο στην προσωπική του ζωή. Καθετί που του έδινε νόημα, όλες οι προτεραιότητές του, όλες οι σχέσεις που ήταν σημαντικές για εκείνον, οι ιδέες του και τα ιδανικά του, έχουν πλέον καταρρεύσει. Σαν μοναδικό σημείο αναφοράς του λειτουργεί η συνομιλία με έναν άλλο, τον Μπάμπη. Πρόκειται για μια αινιγματική φιγούρα που μαγνητίζει τον αφηγητή με την παράξενη και σχεδόν μυσταγωγική στάση του προς τη ζωή. Το όλο κείμενο εμπνέεται από την φιλοσοφία του Μάρτιν Χάιντεγκερ και την, σχετική με αυτήν, επερώτηση των οντολογικών παραμέτρων της ανθρώπινης ύπαρξης.