Η ανάγκη μας για παρηγοριά

Όσο για μένα, εγώ παγιδεύω την παρηγοριά όπως ο κυνηγός παγιδεύει το θήραμά του. Τραβώ παντού, όπου πιστεύω πως θα την αντιληφθώ μέσα στο δάσος. Συχνά δεν συναντώ παρά το κενό, μα, μια στις τόσες, κάποιο θήραμα πέφτει στα πόδια μου. Και, καθώς γνωρίζω ότι η παρηγοριά δεν διαρκεί παρά όσο το φύσημα του ανέμου στην κορυφή ενός δέντρου, βιάζομαι ν' αδράξω το σφάγιο. Τι έχω, λοιπόν, μέσα στα χέρια μου; Επειδή είμαι μόνος: μια γυναίκα αγαπημένη ή έναν σύντροφο στο ταξίδι της δυστυχίας. Επειδή είμαι δημιουργός: μια αψίδα λέξεων που το τέντωμά τους με κάνει να αισθάνομαι έντονα τη χαρά και τη φρίκη. Επειδή είμαι φυλακισμένος: μια αιφνίδια θέα προς την ελευθερία. Επειδή είμαι υπό την απειλή του θανάτου: ένα ζώο ζωντανό και ζεστό, μια καρδιά που χτυπάει με τρόπο σπαρακτικό. Επειδή η θάλασσα με απειλεί: ένα σκληρό βράχο από γρανίτη. Αλλά υπάρχουν και κάτι παρηγοριές που φτάνουν απρόσκλητες και γεμίζουν την κάμαρα με αγαπημένους ψιθύρους. Είμαι η ευχαρίστησή σου -αγάπα τες όλες! Είμαι το ταλέντο σου -σπατάλησέ το όπως τον εαυτό σου! Είμαι ο πόθος της επιθυμίας σου -μόνο οι φιλήδονοι ζουν! Είμαι η μοναξιά σου -περιφρόνησε τους ανθρώπους! Είμαι η επιθυμία του θανάτου -κόψε!