Από τα "Κόκκινα φανάρια" στο Περιβόλι της Παναγίας

Πολυκύμαντο, πότε φουρτουνιασμένο, πότε γαληνεμένο και πότε εφιαλτικό το επί γης ταξίδι του Αλέκου Γαλανού. Τα γεγονότα, όλα αληθινά και τεκμηριωμένα, ανιστορούνται με θρησκευτική ευλάβεια. Απ' τη Μικρασιατική καταστροφή και το ριψοκίνδυνο άλμα του πατέρα του που έσωσε την Ασημίνα, τη σεβάστηκε και μετά την έκανε γυναίκα του, μέχρι την επεισοδιακή "προταφή" του εν ζωή, σε ένα υγρό υπόγειο. Ο θεατράνθρωπος αυτός που, δεκάχρονος είδε την αδερφούλα του να ξεψυχά και τα τραύματα τον συνοδέψανε ως το τέλος, σπούδασε γεωπονία κι όλες τις μορφές της έβδομης τέχνης κι εξορίστηκε στα σύνορα να εκπαιδεύσει αγρότες κι αγροτόπαιδα. Κατάφερε να διανθήσει το Υπουργείο Γεωργίας, με την αίγλη του, ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια, κι έφερε το θέατρο, ραδιόφωνο και κινηματογράφο στα καπνοχώραφα, στη στάνη, στα λιοχώραφα, μέχρι και στο σαλόνι το αριστοκρατικό. Ύμνησε τις πόρνες που πέφτουν θύματα σωματεμπόρων, και το κλασικό του έργο "Κόκκινα Φανάρια" συνεχίζει να παίζεται σε όλη την Ελλάδα κι εξωτερικό. Ως ταινία πήγε μέχρι το Όσκαρ και πήρε τη δεύτερη θέση μετά τον Φελίνι. Η δοκιμασία ήλθε ξανά με τον διπλό θάνατο των γονιών του μέσα σε ένα μήνα, κι αργότερα του Γέροντα Παΐσιου. "Τι μου απομένει τώρα-, η σειρά μου" είχε πει στο συγγραφέα. Ήρθε κι ο τελευταίος εφιάλτης, με απανωτά χτυπήματα του καρκίνου. Στα πρόθυρα της κατάρρευσης έγινε η απρόσμενη ανατροπή κι ο σχεδόν άθεος θεατράνθρωπός μας που μεγάλωσε στην Τρούμπα, βρέθηκε στο Άγιο 'Ορος. Κι αντί δύο μήνες, έζησε 22 χρόνια. Τα πιο πολλά ως δόκιμος μοναχός. Όλα τούτα, με πολλές εκπλήξεις κι εικόνες ζωντανές, τα βιώνει ο αναγνώστης του βιβλίου που κρατάτε. Πότε χαμογελάει, πότε βουρκώνει και πάντα αγωνιά για την ύστατη προσπάθεια του Αλέκου να λυτρωθεί, να σώσει την ψυχή του.