Καράβια στο Λις

Ο Αλεξάντρ Γκριν υπήρξε μια μυθιστορηματική προσωπικότητα, κατατρεγμένος από μικρός, ταλαντούχος, επαναστάτης, εξόριστος, φυγάς, κρατούμενος, μυστικιστής, με τηλεπαθητικές ιδιότητες, ναυτικός, λιμενεργάτης, καταζητούμενος, ένας άνθρωπος που πυροβόλησε από ζήλια την αγαπημένη του, αλλά που επίσης ήθελε να σκοτώσει τον Τσάρο Νικόλαο Β’, στασιαστής, που κυκλοφορούσε μια ζωή με ψεύτικα χαρτιά, κάποτε στα όρια της λιμοκτονίας, χρυσοθήρας στα Ουράλια όρη, και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει κανείς με τον νου του, έζησε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες και συγκινήσεις, αλλά τον ιδανικό κόσμο τον βρήκε τελικά μέσα στη λογοτεχνία που έγραψε ο ίδιος. Με το έργο του συγκρότησε μια άλλη πραγματικότητα, μια χώρα ονειρική, γνωστή και ως Γκρίνλαντ, στην οποία φαίνεται ότι ζούσε πραγματικά, όπου οι ήρωες, τα γεγονότα, οι περιγραφές, οι άνθρωποι, τα τοπία, οι ιδέες και τα αισθήματα εμφανίζονται με τρόπο ιδανικό και ονειρώδη, που είναι και δεν είναι ταυτόχρονα μέσα στη ζωή όπως την ξέρουμε, αλλά που πλήττουν καταλυτικά εκείνον τον προσβλητικό ρεαλισμό στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε και τον αναθεωρούν, τον ανακαινίζουν εκ βάθρων. Άλλωστε ήταν και το έργο του μία από τις αιτίες των δεινών του, καθώς αντιστεκόταν σθεναρά στο κυρίαρχο πνεύμα της εποχής και των εκπροσώπων της και βρισκόταν σε ρήξη με την επίσημη κομματική γραμμή για την υπόθεση της λογοτεχνίας. Έτσι το σύνολο του έργου του, αν και ήταν πολύ αγαπητό και τα διηγήματά του κυκλοφορούσαν το 1920 με 1930, μέχρι και το 1955 παραμένει ουσιαστικά ανέκδοτο. Και μόνον αργότερα, όταν οι κατηγορίες εις βάρος του «ξενορώσου» ή του «συγγραφέα χωρίς πατρίδα» και του «εκτός κομματικής γραμμής», άρχισαν να εκπίπτουν, τα βιβλία του ευτύχησαν να έχουν την απήχηση και την αναγνώριση που τους αρμόζει. Ο ίδιος όμως ταλαιπωρημένος και διαρκώς διωκόμενος, εξοντωμένος από τις κακουχίες, την φτώχεια, την πείνα και τις αρρώστιες δεν πρόλαβε να δει την μαγική χώρα των διηγημάτων του να ανθίζει. Στο παρόν βιβλίο ανθολογούνται μερικά εξαιρετικά διηγήματα του Αλεξάντρ Γκριν και ο τίτλος «Καράβια στο Λις» δίδεται από ένα από αυτά, που είναι απολύτως χαρακτηριστικό για τον βίο και την ονειρώδη αν και δυσχερή σχέση του Αλ. Γκριν με τη ναυτοσύνη και τη θάλασσα που τόσο αγαπούσε.