Το δάκρυ της καρυάτιδας

Ο μεγάλος κριτικός της ρωσικής κλασικής λογοτεχνίας Βησσαρίων Μπελίνσκι έγραφε κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα: Ένα διήγημα είναι ένα μικρό μυθιστόρημα. Τα πέντε διηγήματα, που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Το δάκρυ της Καρυάτιδας», ταιριάζουν στον συγκεκριμένο ορισμό, εφόσον σε κάθε ένα από αυτά ο συγγραφέας περιγράφει το ανθρώπινο δράμα ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Οι ανθρώπινες ιστορίες που αφηγείται ο συγγραφέας, προκαλούν από τις πρώτες κιόλας σελίδες το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη δυναμική της ανάπτυξης των γεγονότων. Η θεματική γραμμή είναι ίσως η πιο δυνατή πλευρά του έργου του, σε βαθμό που δεν μπορεί κανείς να μαντέψει πώς θα τελειώσει η ιστορία που περιγράφεται. Εν τούτοις, η συλλογή αρχίζει με το δοκίμιο «Το δάκρυ της Καρυάτιδας», το οποίο γράφτηκε το 2009, το έτος των εγκαινίων του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Με τον ιδιαίτερο κι ασυνήθιστο τρόπο του, ο Βλαδίμηρος Σιδηρόπουλος περιγράφει τα αισθήματά του και τις σκέψεις του καθώς κοιτά τα εκθέματα του Μουσείου, αναλογίζεται και συγκρίνει τις ηθικές αξίες του αρχαίου κόσμου με την υποκρισία του σύγχρονου… Αξίζει να τονίσουμε ότι το στιλ με το οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο εύκολα ερεθίζει τη φαντασία του αναγνώστη.