Ο θάνατος της ρωμαϊκής Δημοκρατίας

Η ανάκληση γεγονότων του παρελθόντος μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο εφόδιο για την αντιμετώπιση της αβεβαιότητας του μέλλοντος και ενδεχομένως πρόβλεψη της εξέλιξης των πραγμάτων. Η αβεβαιότητα αυτή αγγίζει και το ζήτημα του μέλλοντος της δημοκρατίας στον κόσμο. Ίσως λοιπόν δικαιολογημένα καταγίνεται κάποιος με την απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο, δηλαδή, είμαστε σήμερα μάρτυρες πρώιμων σταδίων μιας οπισθοδρόμησης της δημοκρατίας και αν η σταδιακή αποσάθρωση και απαξίωσή της μπορεί, ακόμα και σήμερα, να καταλήξει στον θάνατό της. Μια διαδοχή γεγονότων στη Ρώμη, από το 133 π.Χ. μέχρι το 26 π.Χ., κατέληξε στην ανατροπή και εν τέλει στον θάνατο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Με την τελική επικράτηση των διαδόχων του Καίσαρα, καταλύθηκε καταρχάς οριστικά η Δημοκρατία και εδραιώθηκε η εγκαθίδρυση της απολυταρχίας. Στη συνέχεια, στη μεταξύ των τελευταίων αντιπαράθεση με επίκεντρο τη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια επικράτησε η Δύση έναντι της Ανατολής. Τα ιστορικά γεγονότα της προαναφερθείσας περιόδου σχολιάζονται και παραλληλίζονται με νεότερα. Έτσι, διαμορφώνεται μια βάση για συγκρίσεις και στοχασμούς. Ανιχνεύονται συμπτώματα και στοιχεία του παρόντος, που μπορεί να συνάδουν με πιθανές μελλοντικές εξελίξεις, σε σχέση πάντοτε με το τι συνέβη έγινε στο παρελθόν. Καταβάλλεται προσπάθεια να ερμηνευθεί και ενδεχομένως να προδιαγραφεί υπαινικτικά η αναμενόμενη πορεία των εξελίξεων αυτών.