Φύγε όπως είσαι (και θα ‘ρθω να σε βρω!)

«Οδηγώντας αργά ανάμεσα στο ματωμένο φως των αμέτρητων εστιών και της μαύρης αχλής των καπνών, ο Νικηφόρος πρόσεξε ότι δεκάδες σκιές τριγυρνούσαν πένθιμα και σιωπηλά ανάμεσα στις τέφρες σαν να αποχαιρετούσαν τον τόπο που τους χάρισε τα πιο όμορφα χρόνια τής ζωής τους. Τις έβλεπε να σκύβουν αργά και με ευλάβεια να φυτεύουν μες στις ζεστές στάχτες που άφηνε πίσω του ο Έρεβος, τους σπόρους που θα αναγεννούσαν και πάλι αυτά τα μέρη.» Η ζωντανή αφήγηση, βγαλμένη από την προσωπική εμπειρία τού συγγραφέα, περιφέρει τον αναγνώστη ως αόρατο παρατηρητή μες στην καρδιά τής φονικότερης Αστικής Πυρκαγιάς τού 21ου αιώνα και τον κάνει αδιάψευστο μάρτυρα των στιγμών που βίωσαν οι πρωταγωνιστές, όταν στην άνιση μάχη με το πύρινο τέρας αναγκάστηκαν να ανακαλύψουν τα όρια που έκρυβαν μέσα τους. Ένα ντοκουμέντο γραμμένο από την ανάγκη μνημόνευσης όχι μόνο των νεκρών μίας Μεγάλης Καταστροφής, αλλά και του ηρωισμού που γεννιέται εξαιτίας της.