Ω Λισαβόνα, σπίτι μου!

Τίποτε από αυτά δεν μ' ενδιαφέρει, τίποτε από αυτά δεν επιθυμώ. Αλλά αγαπώ τον Ταγό γιατί υπάρχει μια μεγάλη πολιτεία στην όχθη του. Μου αρέσει ο ουρανός γιατί τον βλέπω από τον τέταρτο όροφο ενός δρόμου της Μπάισα. Ούτε η εξοχή ούτε η φύση μπορούν να μου δώσουν κάτι ισάξιο της ιδιότυπης μεγαλοπρέπειας αυτής της γαλήνιας πόλης, στο φως του φεγγαριού, ιδωμένης από την Γκράσα ή τον Σάο Πέδρο ντε Αλκάνταρα. Δεν υπάρχουν για μένα λουλούδια σαν την απέραντη πολυχρωμία της Λισαβόνας κάτω από τον ήλιο. Μπερνάντο Σοάρες Η σχέση του Πεσσόα με τη Λισαβόνα αποτυπώνεται μοναδικά στο έργο του ποιητή και των ετερωνύμων του. Ο Πεσσόα, ακούραστος και ευαίσθητος παρατηρητής, παρακολουθεί το αστικό τοπίο, τη ζωή της πόλης, τη ζωή των ανθρώπων, όλες τις εποχές, όλες τις ώρες της μέρας, σε μια διαρκή ώσμωση βλέμματος και σκέψης. Η πόλη της Λισαβόνας γίνεται ποίημα, αφήγημα, ιστορία, ανεξάντλητο "μπαούλο" των ανθρώπινων πεπρωμένων περασμένων και μελλούμενων. Τα κείμενα που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο προέρχονται από τα "Ποιήματα των ετερωνύμων" Αλμπέρτο Καέιρο και 'Αλβαρο ντε Κάμπος, "Το Βιβλίο της Ανησυχίας" του Μπερνάρντο Σοάρες, την αλληλογραφία του Φερνάντο Πεσσόα με την αγαπημένη του Οφέλια και τις προσωπικές σημειώσεις του ποιητή.