Συνεταιριστική οικονομική και πολιτική θεωρία

Σκοπός του βιβλίου είναι η κατανόηση του φαινομένου της κοινωνικής οικονομίας τόσο όσον αφορά τις εσωτερικές του σχέσεις, όσο και όσον αφορά τις σχέσεις του με τα άλλα φαινόμενα του ανθρωπο-κοινωνικού σχηματισμού. Για την κατανόηση αυτού του φαινομένου καταβλήθηκε, σ' ένα πρώτο πεδίο, προσπάθεια να εξεταστεί ο τρόπος που οι κυρίαρχες θεωρίες όπως είναι ο νεο-φιλελευθερισμός, ο κεϋνσιανισμός, ο μαρξισμός, ο πολανισμός και η κοινωνιολογία, το αναπαριστούν. Ο έλεγχος έδειξε ότι αυτές οι θεωρίες δεν αναπαριστούν πιστά την πολύπλοκη πραγματικότητα που διαμορφώνεται μεταξύ της κοινωνικής οικονομίας και των άλλων κοινωνικών φαινομένων. Δεν αναπαριστούν ούτε τον ιστορικό χρόνο, που εντοπίζεται μέσα από τις συγκρουσιακές σχέσεις του συνεταιριστικού, κεφαλαιο-κρατικού και οικογενειακού τρόπου παραγωγής, ούτε τις βιο-κοινωνικές σχέσεις των φύλων, οι οποίες αποτελούν μία από τις βασικές οργανωτικές αρχές του ανθρωπο-κοινωνικού σχηματισμού, και γι' αυτό, σ' ένα δεύτερο πεδίο, καταβλήθηκε προσπάθεια οικοδόμησης μιας νέας θεωρίας, η οποία να είναι στην προοπτική της πολύπλοκης ιστορικο-κοινωνικής πραγματικότητας. Σύμφωνα με τη νέα αυτή θεωρία, ένας, για παράδειγμα, κεφαλαιοκρατικός ανθρωπο-κοινωνικός σχηματισμός συντίθεται από φύλα, γενεές και τάξεις, οι οποίες επιτελούν επτά λειτουργίες: την οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, τεχνολογική, στρατιωτική, βιολογική (=αναπαραγωγική) και αναδημιουργική. Οι επτά αυτές λειτουργίες οργανώνονται σε τρόπους παραγωγής, δηλαδή σε μορφές οργανωμένης δράσης. Η έννοια του τρόπου παραγωγής μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τον ασύμμετρο τρόπο με τον οποίο αναπαριστούμε τις πιο πάνω λειτουργίες και να τις αντιμετωπίσουμε κατά τρόπο ομοιογενή. Δηλαδή, μας βοηθάει να ξεπεράσουμε την αναπαράσταση σύμφωνα με την οποία οι οικονομικές λειτουργίες και οι λειτουργίες που αναλαμβάνουν οι άνδρες είναι πιο σημαντικές τόσο από αυτές της πολιτικής και της ιδεολογίας, όσο και από αυτές που αναλαμβάνουν οι γυναίκες: της τεκνοποίησης. Μας βοηθάει, επίσης, να ξεπεράσουμε τη θεώρηση ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής αποτελεί τον πυρήνα και ο συνεταιριστικός τη συμπληρωματική του περιφέρεια. Στην πραγματικότητα, οι δύο τρόποι παραγωγής βρίσκονται σε συγκρουσιακή σχέση και ο δεύτερος αποτελεί την εναλλακτική πρόταση του πρώτου.