1983 συνάντηση με τον Ντάνιελ

To όνειρο δεν έχει ηλικία. Μεγαλώνει στη φάτνη του απείρου. Φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων. Το όνειρο, ως ο αέναος γεννήτορας της ιστορίας, την ίδια στιγμή που ενδέχεται να πεθάνει, την ίδια στιγμή γεννιέται. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την απεραντοσύνη και το άπειρο. Θα διαρκεί όσο διαρκεί και η ζωή. Συχνά το βρίσκεις αγκαλιά με την αισιοδοξία να ταξιδεύει στο χάος απ όπου προέρχεται. Σε μια από τις πολλές στάσεις της ζωής μου βρήκα το όνειρο και την ελπίδα να είναι οι γονείς της δημιουργίας. Εκεί στην Κούβα και τη Νικαράγουα, όνειρο και ελπίδα σφιχταγκαλιασμένοι ταξίδευαν για τη δική τους Ιθάκη. Εκεί που όλα μύριζαν επανάσταση των σκλαβωμένων ενάντια στους δικτάτορες και αποικιοκράτες. Εκεί, στην Κεντρική Αμερική, η οποία κοχλάζει και υποφέρει χρόνια τώρα από πολέμους και πάθη. Στα μάτια των αγωνιζόμενων Κουβανών και Νικαραγουανών είδα εικόνες του Φιντέλ Κάστρο, του Τσε Γκεβάρα, του Σαντίνο, του Ντανιέλ Ορτέγκα, του Χοσέ Μαρτί. Τι κι αν πέτυχε όλα όσα ονειρεύτηκε η επανάσταση. Τι κι αν συμβιβάστηκε. Τι κι αν ενδεχομένως ξέφυγε από τους στόχους της. Στα άλλα μάτια, αυτά των καταπιεστών, είδα να ζωγραφίζεται ο φόβος που προκαλεί η εξέγερση των αδικημένων. Οι δυνάστες είναι που τρέμουν ακόμα και στο ενδεχόμενο ότι αύριο το όνειρο και η ελπίδα θα γεννοβολήσουν μια άλλη, μια νέα επανάσταση σε άλλη χώρα, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη. Αυτό είναι το ταξίδι για την Ιθάκη που δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσει, όσο οι άνθρωποι ζουν. Απλά και γιατί κι εσύ φίλε αναγνώστη, κι εγώ και όλοι εμείς είμαστε ταυτόχρονα θύτες μα και δημιουργοί του αύριο. Εύχομαι, με την ίδια φλόγα, να συναντηθούμε στις σελίδες των αναμνήσεων, όπως αποτυπώνονται στο βιβλίο που κρατάς και να συνταξιδέψουμε. Φάρος μας, τα φωτεινά συνθήματα τα γραμμένα σε τοίχους, σε πλακάτ, στην ψυχή μας. PATRIA O MORIR, PATRIA LIBRE O MUERTE. Γιατί και στη δική μας γλώσσα και πριν και τώρα και πάντα σημαίνουν Ελευθερία ή Θάνατος. Καλό μας ταξίδι!