Λάσπη, χρυσάφι και σκόνη

"Ο κόσμος με λατρεύει; Εμ, πώς αλλιώς; Αφού είμαι ωραίος..." Η ολοσχερής έλλειψη ντροπής είναι ίσως το πιο προφανές χαρακτηριστικό του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Διέγραψε μια πορεία που τον έφερε να αγγίξει με το χέρι του (κυριολεκτικά) τη δόξα, την επιτυχία, τη διασημότητα. Από αλάνι σε μια φτωχογειτονιά του Μπουένος Άιρες, μεταμορφώνεται σε βασιλιά: περικυκλωμένος πάντα από μια αυλή συμβούλων, συγγενών, ερωμένων, γελωτοποιών, απλών φιλάθλων, μανιασμένων κολάκων. Ο ποδοσφαιριστής, ο άνθρωπος, ο τοξικομανής, το είδωλο, το πρόσωπο που δημιουργεί πάντα είδηση, είτε όταν τριπλάρει όλη την αντίπαλη ομάδα και αφήνει απαλά τη μπάλα στα δίχτυα, είτε όταν, για να πείσει τους δημοσιογράφους ν' αφήσουν ήσυχες τις κόρες του, αδειάζει πάνω τους ένα αεροβόλο. Ποια είναι η αληθινή διαδρομή του Μαραντόνα;