Τυχαίες σκέψεις για την ποίηση

Στην ποίηση όλα επιτρέπονται Η ποίηση είναι μια μορφή "εγκληματικής" δραστηριότητας χωρίς τους κινδύνους μιας δικαστικής κρίσης και κυρίως χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη μιας ποινικής απόφασης ή ακόμη (χειρότερα) ενός ποινικού κολασμού. Η ποίηση είναι πέραν του καλού και του κακού. Στην πραγματικότητα, όμως, η ποίηση είναι ένα υποκατάστατο της "τρομοκρατίας". Γι' αυτό το λόγο στην ποίηση όλα επιτρέπονται. Ακριβώς αυτή η παραδοχή οδηγεί στην ιερόσυλη έγκληση αμφισβήτησης (με συμβολικό και εικαστικό τρόπο) της παρούσας εκδοχής της δημιουργίας, δηλαδή στο "έγκλημα". Με τις συνηθισμένες λέξεις, τις οποίες χρησιμοποιεί και οι οποίες συντίθενται με εικαστικούς (και ασυνήθεις) κανόνες, η ποίηση επιχειρεί (και ενίοτε μπορεί) να αφηγηθεί ακατάληπτα το αινιγματικό διήγημα της ζωής. Εξ άλλου, οι λέξεις στην ποίηση επισημαίνουν πάντα την "αλήθεια" και υπό το πρίσμα αυτό (η ποίηση) αποτελεί ένα αντιστάθμισμα ανάμεσα στην (ανθρώπινη) φύση και την (ανθρώπινη) δυνατότητα, το οποίο (αντιστάθμισμα) προσδιορίζεται εκτός των ορίων του τόπου και του χρόνου. Είναι, δηλαδή, μη ιστορικό.