Η Πελοπόννησος στον ύστερο μεσαίωνα

Η υστεροβυζαντινή Πελοπόννησος (1204-1461) υπήρξε ένας χώρος έντονων πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων. Η αναγκαστική συνύπαρξη στα στενά γεωγραφικά της όρια δυο αντίπαλων κρατικών μορφωμάτων (του λατινικού πριγκιπάτου της Αχαϊας και του βυζαντινού δεσποτάτου του Μυστρά) και ταυτόχρονα αρκετών εθνοτικών ομάδων με ποικίλη προέλευση (Ελλήνων, Λατίνων, Αλβανών, Σλάβων, Εβραίων, Τσιγγάνων και Τούρκων), είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση επανειλημμένων εντάσεων και πολεμικών συγκρούσεων. Παράλληλα, όμως συνέβαλε αναπόφευκτα και στην ανταλλαγή γόνιμων πολιτιστικών ερεθισμάτων τα οποία μακροπρόθεσμα συνέβαλαν καθοριστικά στην διαμόρφωση του ιδιαίτερου χαρακτήρα των κατοίκων του τουρκοκρατούμενου Μοριά. Στις πέντε μελέτες αυτού του βιβλίου εξετάζονται απο έναν απο τους πιο ειδικούς ερευνητές της Υστεροβυζαντινής Περιόδου στη χώρα μας ορισμένες από τις σημαντικότερες πτυχές των γεγονότων που καθόρισαν την εξέλιξη της Πελοποννήσου κατά τους δυο τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.