Η τέχνη της θεραπευτικής αφήγησης

Κάποτε ήταν η Αλήθεια, μεγάλη, γριά και γυμνή και κυκλοφορούσε μόνη της στον δρόμο. Όπου και να πήγαινε τη διώχνανε και κανείς δεν την ήθελε. Μια μέρα συνάντησε στον δρόμο το Παραμύθι, το οποίο ήταν χαρούμενο και ντυμένο με φανταχτερά και πλουμιστά ρούχα. - Γιατί είσαι στεναχωρημένη; Τη ρώτησε. - Επειδή κανείς δεν με θέλει κοντά του. Μάλλον επειδή είμαι πολύ μεγάλη και πολύ γριά. - Και εγώ είμαι πολύ μεγάλο και πολύ παλιό, απάντησε το Παραμύθι, αλλά όλοι με θέλουν δίπλα τους. Μάλλον δεν σε θέλουν επειδή δεν φοράς τα κατάλληλα ρούχα. Έτσι το Παραμύθι έδωσε μερικά από τα ρούχα του στην Αλήθεια και την έντυσε και τη στόλισε κι εκείνη με όμορφα στολίδια. Από τότε η Αλήθεια μπαίνει ευκολότερα στα σπίτια, επειδή ο κόσμος την περνάει για το Παραμύθι. Τα παραμύθια αποτελούσαν και αποτελούν ένα μέσο για να μιλήσουμε στα παιδιά με έναν έμμεσο τρόπο, για να τους περάσουμε αξίες, αρετές, τρόπο σκέψης και για να αλλάξουμε τη συμπεριφορά τους προς το καλύτερο. Ένα παραμύθι μπορεί να φαίνεται απλό ή ακόμα και απλοϊκό, χρειάζεται όμως προσοχή ως προς τη δομή του, ώστε να δώσει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα που είναι η χαρά του παιδιού ακούγοντάς το, η ανακούφισή του στον πόνο και η εύρεση λύσεων στα όποια προβλήματα μπορεί να έχει. Τα παραμύθια είναι μαγικοί σπόροι, μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται πως δεν έχουν επίδραση, όμως φωλιάζουν μέσα μας, βγάζουνε ρίζες και σιγά - σιγά βλασταίνουν για να γεμίσουν τον κήπο της ψυχής με δέντρα και λουλούδια.