Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός. Σκέψεις και αποσπάσματα

Σοπενχάουερ: Όσο άδολος και ιδανικός κι αν φαίνεται ο θαυμασμός μας για το αγαπημένο πρόσωπο, ο πραγματικός τελικός σκοπός του έρωτά μας είναι η δημιουργία ενός νέου ατόμου. Αυτό φαίνεται πολύ καλά απ' το γεγονός ότι ο έρωτας δεν αρκείται σε μια αμοιβαιότητα αισθημάτων μόνο, αλλά ζητάει ν' αποκτήσει το αντικείμενο του πάθους του κι αυτό θα γίνει ουσιαστικά με τη γενετήσια πράξη. Η βεβαιότητα μόνο πως αγαπιόμαστε δεν είναι ποτέ αρκετή να μας παρηγορήσει για τη στέρηση του αγαπημένου μας προσώπου και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που σε τέτοιες περιπτώσεις αυτοκτόνησαν. Ενώ, αντιθέτως, άνθρωποι τρελά ερωτευμένοι που δε βρίσκουν ανταπόκριση στο αίσθημά τους παρηγοριούνται αρκετά με την κατοχή, δηλαδή τη φυσική απόλαυση του αγαπημένου τους προσώπου. Τέτοια είναι η περίπτωση σ' όλους τους αναγκαστικούς γάμους, στους αγορασμένους έρωτες ή στους βιασμούς. Μοναδικός πραγματικός σκοπός κάθε ερωτικού ρομάντζου είναι να γεννηθεί ένα παιδί και, μ' όλο που οι ερωτευμένοι δεν το υποψιάζονται καν, το πώς και το τι κάθε τέτοιας ιστορίας είναι λεπτομερειακά περιστατικά με δευτερεύουσα μόνο σημασία. Νίτσε: Αυτό είναι το μυστικό κάθε παιδείας: δεν παρέχει τεχνητά μέλη, κερένιες μύτες και διοπτροφόρα μάτια· αυτά δεν μας δίνουν παρά μια καρικατούρα παιδείας. Η μόρφωση, όμως, είναι απελευθέρωση, ξεκαθάρισμα από παράσιτα, από μπάζα κι από σκουλήκια που θέλουν να προσβάλουν τα τρυφερά βλαστάρια των φυτών· είναι ξεχείλισμα από φως και θερμότητα, είναι το αγαπημένο θρόισμα της βροχής, είναι η μίμηση και το προσκύνημα της φύσης, όταν είναι φιλόστοργη μητέρα. Είναι η ολοκλήρωση της φύσης, όταν αποτρέπει τα φοβερά και ανελέητα φυσικά φαινόμενα μεταβάλλοντάς τα σε ωφέλημα, όταν ρίχνει έναν πέπλο πάνω από τις άστοργες, τις θλιβερές στιγμές ασυνεννοησίας. [...]