Κροταφογναθικές διαταραχές [ΚΦΓΔ]: Αιτιοπαθογένεια και θεραπευτικές προσεγγίσεις

Οι Κροταφογναθικές διαταραχές [ΚΦΓΔ] αποτελούν μια από τις σημαντικότερες αιτίες πόνου στην στοματοπροσωπική περιοχή. Πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί σχετικά με την αιτιολογία τους και πολλοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί για την εκδήλωσή τους. Σύγχρονες απόψεις υποστηρίζουν την πολυπαραγοντική αιτιολογία των ΚΦΓΔ. Τα τελευταία χρόνια γίνεται έρευνα με σκοπό τη διερεύνηση μοριακών παθογενετικών μηχανισμών και την κατανόηση του γενετικού παράγοντα ως μηχανισμού αιτιοπαθογένειας ΚΦΓΔ. Στην εργασία καταγράφονται οι πιθανοί αιτιολογικοί παράγοντες ΚΦΓΔ. Η κατανόηση της πιθανής αιτιολογίας μιας παθολογικής κατάστασης / διαταραχής είναι απαραίτητη για την βέλτιστη θεραπευτική προσέγγιση. Όσο περισσότερο αναλύονται οι μοριακοί και γενετικοί παθογενετικοί μηχανισμοί,, τόσο αναπτύσσονται και νέες σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Γενικά οι θεραπείες διακρίνονται σε συντηρητικές και χειρουργικές. Μια σύγχρονη θεραπευτική προσέγγιση αποτελεί και η ακτινοβόληση με λέιζερ χαμηλής ισχύος LLLI. Σκοπός της ερευνητικής μονογραφίας είναι η αξιολόγηση της επίδρασης LLLI μόνη της ή σε συνδυασμό με νάρθηκες σταθεροποίησης στα επώδυνα συμπτώματα και στον περιορισμό κινητικότητας ασθενών με ΚΦΓΔ. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Ομάδα 1 όπου χρησιμοποιήθηκε μόνο LLLI, Ομάδα 2: όπου προστέθηκε και η τοποθέτηση νάρθηκα σταθεροποίησης, και Ομάδα 3: όπου εφαρμόστηκε ακτινοβόληση με λέιζερ LLLI σε μη θεραπευτική δόση [εικονική θεραπεία, placebo group]. Κλινική εξέταση έγινε σε τρία χρονικά σημεία α)πριν τη θεραπεία T1 Β)μετά την 1η εφαρμογή κάποιου θεραπευτικού πρωτοκόλλου T2 και γ)ένα μήνα μετά τη θεραπεία T3. Αναφορικά με την ακτινοβόληση με λέιζερ χαμηλής ισχύος, πραγματοποιήθηκαν δύο ακτινοβολήσεις ανά εβδομάδα για τέσσερις διαδοχικές εβδομάδες (Biolaser blue, 660 nm, continuous mode W). Οι ασθενείς καλούνταν να συμπληρώσουν μια κλίμακα πόνου στους χρόνους Τ1 και Τ3. Διαπιστώθηκε σημαντική μείωση του πόνου από τον Τ1 έως τον Τ3 στις ομάδες 1 και 2. Διαπιστώθηκε σημαντική μεταβολή στα συμπτώματα μεταξύ Τ1 και Τ2 στην ομάδα 3, όμως τα αποτελέσματα στην ομάδα αυτή στους χρόνους Τ1 και Τ3 δεν παρουσίασαν σημαντική μεταβολή. Η επίδραση στην κινητικότητα είναι θετική.