LaTinos soul

Ευλογημένη από τον Αίολο, τον Ποσειδώνα, τον Άγιο Νικόλαο και την Μεγαλόχαρη, η Τήνος, ένας τόπος ελεύθερος και μυστήριος, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά της μοναδικής κυκλαδικής κλίμακας. Απότομα βουνά που φτιάχνουν όμως φυσικά κάστρα απόρθητα για πολλούς αιώνες. Αναρίθμητες αναβαθμίδες, πράσινες το χειμώνα, ξανθές το καλοκαίρι και μικρές κοιλάδες εύφορης γης, όπου οι άνθρωποι εξαντλούσαν με πολύ κόπο κάθε ωφέλιμη σπιθαμή, για το λιγοστό ψωμί, το λάδι, το κρασί και τη λιγοστή ρακή του τραπεζιού τους, το οποίο όμως είχε πάντα μια θέση κι ένα πιάτο για τον ξένο. Χωριά διάσπαρτα σ’ όλο το νησί, περιποιημένα, φιλόξενα. Σπίτια και κοινόχρηστοι χώροι, αγκαλιασμένα. Φως, φανερό (δήλο) και Δήλιο, αποκαλυπτικό, απολλώνειο, τόσο πιο δυνατό από αυτό που μπορεί ν’ αντέξει το οπτικό νεύρο των ανθρώπων, τόσο πιο αληθινό που τους έκανε να το βαφτίσουν δηλωτικό θεού. Θάλασσα, βασίλισσα, αφρόεσσα και πολυκυματούσα, αλάτι ζωής, καθρέφτης του βασιλιά ήλιου, απ’ την ανατολή ως την δύση του, ως το βασίλεμά του, ως το απόγειο δηλαδή της βασιλείας και της δόξας του. Και... άνεμος, συνήθως βορέας, βοριάς δύο προελεύσεων, ΒΔ και ΒΑ, αφού κατά τη μυθολογία και οι δύο γιοι του Βοριά, o Ζήτης και ο Κάλαϊν είναι θαμμένοι στην Τήνο. Αυτόν τον τόπο, την αγαπημένη του Τήνο, διάλεξε σε αυτήν την έκδοση, ο Ισίδωρος Λεοντής, ελληνοαμερικανικός κινηματογραφιστής-φωτογράφος, με πολύχρονη επιτυχημένη καριέρα στο CBS και στον κόσμο του εικαστικού ντοκιμαντέρ, βγάζοντας πραγματικές, αληθινές φωτογραφίες. Μελαμψοί άγγελοι του λιμανιού και της εκκλησίας οι τσιγγάνες, ζουν σαν να ποζάρουν, αναζητώντας και προσφέροντας τον παράδεισο που είναι τόσο μακριά και τόσο κοντά, όσο απ’ το λιμάνι στην εκκλησία. Καράβια πάνε κι έρχονται στην Τήνο κάθε Δεκαπενταύγουστο, από τον 19ο ως τον 21ό αιώνα, μεταφέροντας ολόκληρα καραβάνια από πιστούς. Πέραν όμως του λατρευτικού φαινομένου που επικεντρώνει ο φακός του, ο Ισίδωρος Λεοντής αποτυπώνει και πολλές άλλες στιγμές της Τήνου, που συνθέτουν με ποιητική πληρότητα, λιτότητα και χιούμορ την εικόνα της. Γιατί Τήνος δεν είναι μόνον το προσκύνημα της Παναγιάς, είναι η ενδοχώρα της, τραυματισμένη λίγο από την τουριστική "ανάπτυξη", αλλά ακόμα ανθεκτική. Τήνος είναι, μεταξύ άλλων, τα "βραχώδη όρη" του Βώλακα, τα Λουτρά, η Ξυνάρα, το συννεφιασμένο Ξώμπουργκο, ο Άγιος Ρωμανός, τα Υστέρνια, η Καρδιανή, το Αγάπη, η Κώμη, τα έργα των μαθητευόμενων Χαλεπάδων του Πύργου, ο Πάνορμος, τα παιδικά μάτια, οι αγελάδες, τα περιστέρια, οι πέρδικες και τ’ αγριολούλουδά της, οι ποικίλοι ουρανοί και οι αμμουδιές της, η θάλασσά της. Είναι οι άνθρωποί της, ορθόδοξοι και καθολικοί, που συμβιώνουν τώρα χωρίς την τόση έχθρα του παρελθόντος, ντόπιοι και μη, Έλληνες και ξένοι που εγκαθίστανται πλέον στο νησί από τα πέρατα της οικουμένης και το αναζωογονούν. Χαίρε Τήνος. "Χαίρε πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν".