Φρυνίχου καταδίκη: Λόγω υπομνήσεως οικείων κακών

Στην Αθήνα που θεμελιώθηκε η Δημοκρατία κι αυτή ευνόησε τη γέννηση του Θεάτρου, λίγο πριν την περίοδο της ακμής, μια καταδίκη – σκάνδαλο ενός ποιητή, με απαγόρευση της παραστάσεως του έργου του, προκαλεί και σήμερα έντονα συναισθήματα δυσφορίας, πολύ ευρύτερα απ’ την παραβίαση του δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης. Όταν η Τέχνη με τους αδέσμευτους τρόπους και τα ευφάνταστα μέσα της, θέτει το δάχτυλο ‘‘εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων’’, ποια μπορεί να είναι η ενδεδειγμένη, ή έστω ανεκτή αντίδραση, κυρίως συλλογικά; Κι η μνήμη η συλλογική, στην εποχή του Φρυνίχου και στις μέρες μας, πώς και γιατί να διασφαλίζεται, να καλλιεργείται κι ενισχύεται, κόντρα στη σύγχρονη ανεπαίσθητη συστηματικήν όμως επιχείρηση απάμβλυνσής της; Ο ποιητής επιμένοντας σε θεματολογία της τραγωδίας αντλημένη από την πολιτική επικαιρότητα, έπαθε όσα ξέρομε με τη ‘‘Μιλήτου Άλωσιν’’, αλλά επανήλθε με τις ‘‘Φοίνισσαι’’ στην 71η Ολυμπιάδα κερδίζοντας το 1ο βραβείο. Τουλάχιστον η υπόμνηση ‘‘οἰκείων ἐσθλῶν’’ δημόσια επαινείται. Εδώ παρακολουθούμε, όσο γνώσεις και δυνάμεις το επιτρέπουν, το δράμα της αντίδρασης, δίκης και τιμωρίας του Φρυνίχου…