Η μοναξιά του ενός

Εκτοπισμένος από τη σφαίρα των κοινών και αποσυρμένος στην «προσφιλή» οικειότητα του ατομικού, ο άνθρωπος της μετανεωτερικότητας κατέληξε σε ένα αυτιστικό κοσμοείδωλο και σε μία μονοσήμαντη εκδοχή, ακόμα και αν αυτή μεταμφιέζεται σε φτιασιδωμένη διαφορετικότητα. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη γεννήθηκε ο Ένας, απότοκος μιας ατροφικής κοινωνίας και μιας κατακερματισμένης πραγματικότητας. Μονάχος τώρα, πασχίζει να βρει τόπο να ριζώσει, συλλογικό πρόταγμα να αγκιστρωθεί και συνεκτικό δεσμό να οικοδομήσει. Πορεύεται με ταυτότητα που στερείται σταθερού κορμού, αίσθησης κατεύθυνσης και της θαλπωρής του ανήκειν. Με την καταβύθιση στις εμπειρίες του Ενός φανερώνονται αθέατες πλευρές του ανθρώπου και τεκμηριώνεται η πεποίθηση ότι ανασυνθέτοντας έναν πολύπλευρο εαυτό μέσα από το κοινό βάσανο, τη δέσμευση σε συλλογικά αφηγήματα και τη δημιουργική απελευθέρωση, μπορεί να ορθώσει ένα αντίβαρο σε μια κοινωνία υπολογιστικής ιδιοτέλειας και διάχυτης απομάγευσης. Και ότι ακόμα κι αν αυτή η προσπάθεια αποβεί ατελέσφορη, είναι προτιμότερη από την άνευ όρων παράδοση σε έναν κόσμο καταδικασμένο να ζει στην επιφάνεια των φαινομένων και όχι στο μεδούλι της ύπαρξης.