Η τραγωδία ανήκει στους Έλληνες

Νέα Δημοκρατία και Σύριζα, δεξιά κι αριστερά, Ανατολή και Δύση, πρόοδος και συντήρηση. Δημοψήφισμα και διεθνείς συμφωνίες, εκλογές και προεκλογικές εκστρατείες. Γάμοι, εξόδιες ακολουθίες και ανείπωτες τραγωδίες. Λαός και κολωνάκι. Νικητές και ηττημένοι. Φιλελευθερισμός και νεοφιλελευθερισμός. Πολιτική και Θεολογία. Το δημογραφικό αλλά και το βορειοηπειρωτικό. Πολιτικές δολοφονίες με ηθικές αυτουργίες. Δημήτριος Γούναρης και Ελευθέριος Βενιζέλος, Εμμανουήλ Μπενάκης και Ίων Δραγούμης. Τηλεοπτικές εκπομπές και κινηματογραφικές κριτικές. Μία Καθολική αγία και πολλές Ορθόδοξες μαρτυρίες. Το ’21 και το ’22. Η οικογένεια, η Εκκλησία, το Φανάρι. Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα θίγονται ελεύθερα και απροκατάληπτα στην αρθρογραφία του Στάθη Κεφαλούρου. Κείμενα που δεν υπηρετούν καμία κομματική γραμμή εκτός ενδεχομένως ενός κατά φαντασίαν, ανύπαρκτου σήμερα αλλά απολύτως αναγκαίου Λαϊκού Κόμματος.