Απέραντη σιωπή

Τι είναι αυτό που κινεί την πένα του Ιωάννη Κοκκάρη και κατ’ επέκταση τη μουσική μπαγκέτα μου; Τώρα, στο τέλος της μουσικής διαδρομής μας, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο άνεμος, που παρασύρει τα πάντα, όταν χάνει τον έλεγχο και χαϊδεύει απαλά και φιλικά το μέτωπο... Αυτός ο άνεμος που είναι αισιόδοξος, αλλά συγχρόνως ορμητικός και αξιοπρεπής. Πολλές φορές μας θυμίζει ότι είμαστε κεριά, που υποκλίνονται στις διαθέσεις του, πότε νοσταλγικά σε κάποιο ονειρικό μουράγιο και πότε οργισμένα κόβοντας βόλτες σε κάποια πλατεία αναζητώντας τους ενόχους... Ξεπερνά τις δυσκολίες χορεύοντας κι άλλοτε, σαν άδεια όστρακα, σε κάποια παραλία καθαγιασμένη απ’ τη συνολική αλήθεια του έργου μας, σιωπά...