Ξανακερδισμένη κόλαση ή ο ποιητής και η σκιά του

Το κείμενο αυτό, που γεννήθηκε πριν από 40 περίπου χρόνια, είναι ένα κλειστό αυτοαναφορικό και αυτοποιητικό σύστημα (με την έννοια που δίνουν στον όρο οι Ματουράνα και Βαρέλα) φαντασιακών ροών —ήχων (φθόγγων, φωνημάτων και ακουστικών εικόνων) και σιωπών, τουτέστιν συνειδητών και ασυνειδήτων σκέψεων, εικόνων και αισθήσεων— , το οποίο θέτει τους προσίδιους νόμους λειτουργίας και, από την άποψη αυτή, συνιστά μία οργανική ολότητα, μολονότι, ως δομή, είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του και χρησιμοποιεί ποικίλα αλλότρια και, εν πολλοίς, ετερόκλητα υλικά χωρίς, εν τούτοις, να διακινδυνεύει την ενότητά του.