Το κουτί της Αφροδίτης

Από το γνωστό μύθο της αρχαιότητας «Έρωτας και Ψυχή», είναι εμπνευσμένος ο τίτλος της ποιητικής συλλογής «Το Κουτί της Αφροδίτης». Περιλαμβάνει ποιήματα ερωτικού αισθησιασμού, με επίκεντρο το ανθρώπινο. Το κουτί της Αφροδίτης που με βάλσαμο το γεμίζει η ψυχή από τη Περσεφόνη, συμβολίζει την ματαιότητα στον ερωτικό κόσμο. Μα κανείς αυτήν δεν τη θέλει, είναι από βάλτο έρωτος σαν ο θνητός σε αυτόν μέσα πέσει, καθώς φέρνει στην ψυχή μια χαρμολύπη. Το βάλσαμο γιατρεύει όταν στο υποσυνείδητο μπει, μα η ψυχή στο φως το βλέπει να χάνεται. Εκείνη όμως το αναζητά με διακαή πόθο, το ίδιο και το κάλλος και η θεϊκή υπέρτατη ομορφιά, το αναζητά όπως στο ποίημα «Ερωτικό Πέρασμα». Η Περσεφόνη κυβερνά ως σύμβολο αρχετυπικό τον πάνω και το κάτω κόσμο, η Πάνδημη Αφροδίτη έχει ομορφιά, γονιμότητα αλλά φέρει και πόλεμο και έριδες. Και τότε η ψυχή περιπλανιέται, υποφέρει... Ο έρωτας μια νεκρανάσταση στην ποίηση, διακλαδώνεται σε περιστάσεις πέρα από κάθε χρόνο, ξεκινά από τα μυθικά αρχέτυπα και φθάνει μέχρι τη ροή της σημερινή ζωής, που έχει μέσα το ποίημα «Το κουτί της Αφροδίτης», όπως και στο ποίημα «Το δάκρυ», που κυλά στην χαρά και στον πόνο. Βάλσαμο ο έρωτας και βάσανο ανάλογα με ποιο κάλυμμα η ψυχή μας φέρει. Είναι σαν τη πεταλούδα που θα βγει τόσο πολύχρωμη κάθε φορά, όσο η σοφία της φύσης το επιτρέπει, όπως στα ποιήματα «Σημάδι ήταν νοερό», «Τα χείλη έσμιξαν», «Η Αγάπη σου», «Μη δε σε δω» κ.α. Ο έρωτας είναι αθώος, ο στίχος- Δίχως τη χαρμολύπη, παρά με τη καρδιά γυμνή στο ποίημα «Ερωτικό πέρασμα», σημαίνει ότι ο έρως έχει ως ζωτική ανάγκη την ίδια την καρδιά μας, αυτή στοχεύει δηλαδή, στην αθωότητά μας. Χαρές και λύπες, ευτυχία και δυστυχία αντιθέσεις μεγάλες έχει ανάγκη ο έρως να προχωρήσει και μάθημα η ψυχή να πάρει, όπως στο ποίημα το «Βάλσαμο της Περσεφόνης», αφού στον ερωτικό κύκλο της ζωής κανείς δεν γνωρίζει τι μέλλον θα έχει. Στο ποίημα «Μυστικός Έρως», το μέλλον είναι αβέβαιο, εκεί που ο έρως όλα τα κινεί λέει ο στίχος με νήμα πεπρωμένων. Στα τριάντα τέσσερα αυτά ποιήματα η ροής του έρωτος μας φέρνει ως το σήμερα, εκεί όπου υπάρχει ο έρωτας με το αντίπαλο δέος το θάνατο όπου κάθε άνθρωπος παλεύει να μην πεθάνει η μνήμη του, να μην χαθεί η αγάπη του, ο έρωτάς του, για ό,τι αγαπητό ο καθένας έχει. Αναζητά απεγνωσμένα να περάσει ο έρωτας και η αγάπη στην Αθανασία. Να νικήσει τον αδηφάγο χρόνο.