Το γυμνό παγώνι

Τα παράθυρα είναι όλα ανοιχτά. Ανάβω το φως, νιώθω καλύτερα. Η βραδιά αυτή θα είναι ήσυχη. Τα πλήκτρα, η δεξιοτεχνία των χεριών είναι βάλσαμο. Η απλότητα της μουσικής είναι δύναμη. Μπορεί να οργιάσει τώρα η φαντασία, ενώ η ζωή συνεχίζεται αμείλικτη. Ο επιθεωρητής περπατάει σαν γάτα. Κανένας δεν ξέρει πού βρίσκεται. Η ανάγκη αναπαύεται με τα φτερά ανοιγμένα. Τα παιδιά τρέχουν να σωθούν. Σηκώθηκε άνεμος. Τα βήματα συμβαίνουν μόνο μέσα στο κεφάλι. Δεν πάω πουθενά. Τα ονόματα δεν θυμίζουν τίποτα. Σώζω μονάχα εικόνες που έφτασαν στα πόδια μου με τον άνεμο. Πέφτω στη θάλασσα. Η λογική είναι επικίνδυνη όταν το σπίτι βουλιάζει. Το στόμα γέμισε σύννεφα. Κρατιέμαι από το ταβάνι. Πέφτω. Κρύβομαι στο υπόγειο μαζί με μια γάτα να μου κρατάει το χέρι. Η σκάλα αυτή τελειώνει στην παλάμη. Η μουσική αρχίζει στο κενό. Το σπίτι γέμισε ρωγμές. Τα σκυλιά ουρλιάζουν. Από το τζάμι βλέπω νοσοκομεία, σφαγεία, νεκροταφεία. Ένας δαίμονας κοιμάται στο κρεβάτι, μέχρι να πέσουν από ψηλά πεθαμένα πουλιά και σκόνη. Τίποτα δεν είναι πραγματικό πέρα από τη βροχή. Στο μέρος αυτό ο χρόνος δεν κυλάει πια. Το παγώνι έχει χάσει όλα τα φτερά του.