Πρωϊνά στο "Σταρ"

Φαινόμενο στα ελληνικά γράμματα, μετέωρο, σαν πάγος εξ ουρανού, μήτε "άρειος" μήτε "αφροδίτειος", αλλά κάπου ανάμεσα καυστικής ειλικρινείας κι απείρου, αφάτου ενσυναισθήσεως, η Ραλλού Γιαννουσοπούλου, φίλη γατιών κι ομοιοπαθής ανθρώπων, βίωσε τις αντιφάσεις του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού μας στο έπακρο. Ελληνορωμαϊκή η παιδεία της, ερωτική η χροιά της, ανθρωποκεντρικός ο προσανατολισμός της, ανθρωπομετρική η γραφίδα της. Το "εγώ" που ομιλεί ως ποιητική φωνή αναγάγεται σαφώς στο "εμείς" μέσα από την ταπείνωση του καθομολογουμένου πόνου, μέσα από την αποδοχή της υπαρξιακής ήττας, καθηλωμένη ανάμεσα στην παραδείσια κατάσταση του νου και στην κολασμένη καθημερινότητα, μιας πραγματικότητας που δεν αναγνωρίσαμε ποτέ σαν δική μας, όλοι εμείς που λατρέψαμε την ζωγραφική και την ποίηση, κυνηγήσαμε το αλλοδιαστασιακό Κάλλος, ερωτευτήκαμε την αιώνια νεότητα, απορροφηθήκαμε ανεπιστρεπτί από τις μαθηματικές αρμονίες του Πυθαγόρα, έτσι όπως εμφανίζονται περιστασιακώς στη Φύση και στα φαινόμενα... Η Τέχνη, η Τέχνη μόνο, κι ο Λόγος, ο έντεχνος Λόγος αποκρυσταλλώνει εις το διηνεκές τις προσωρινές ανακλάσεις του Ωραίου στην πομφόλυγα του Χρόνου.