Άπατρις ύπνος

η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνο πως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμένα με το νερό θυμούνται να μας ξέρουν τι ν' απέγινε η άμμος τη φύτεψαν να γίνει λάσπη και που τα πρόσωπα όπου μνήμη μας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουν μες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόπος ρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνη αν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτά μην είν' φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλια κραυγή δική της μην είναι η σιγή η γη σταματημένη άλλωσπως που φώναζε πως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πνοή παράφορη πως φύσαγε κι ανέμιζε ανέμη νήμα κλωστή κουβάρι να πιαστεί [...]