Ανησυχία

Γήινες σκουληκότρυπες είν' των µετρό µας οι σταθµοί. Από τη µία µπαίνω κι από την άλλη ευθύς βγαίνω και τα πάντα αλλάζουν. Μακάρι να 'ταν κι η ζωή µας έτσι. Μ' ένα εισιτήριο φτηνό ή παρµένο απ' τα χαλασµένα µηχανήµατα στην είσοδο του τερµινάλ που κάποιος καλός άνθρωπος θα 'χε αφήσει, στην κοσµοµόνωση να 'µπαινα και ν' άλλαζαν τα πάντα στην επόµενη στάση. Άραγε εγώ µεταφέροµαι όταν µε το µετρό ταξιδεύω ή είν' ο κόσµος που αλλάζει και πάλι στον ίδιο σταθµό κατεβαίνω, ίδιος κι απαράλλαχτος;