Ο χρόνος νησί

Στη συλλογή αυτή αποτυπώνονται δύο ποιητικές εικόνες. Η λυρική φωνή δεν αφήνει μόνο παντού τα ίχνη της, αλλά ζητάει νέους τρόπους αναπαράστασης. Οι εικόνες αυτές δεν είναι ξένες, αλλά διαφορετικές μεταξύ τους. Υπάρχουν θέματα που δεν μπορούν να γίνουν ποίηση; Ή μήπως ποίηση στην εποχή μας είναι η άφθαρτη ακόμα συνείδηση; Υπάρχουν όρια μεταξύ ποιητή και μη ποιητή; Η λέξη που καλείται να κατασκευάσει το ποίημα είναι ένα σύμβολο ή πέφτει σαν πέτρα στην συνείδηση του γράφοντος και του αναγνώστη; Στις συλλογές δεν ακολουθείται κάποια παράδοση. Δεν υπάρχει πρόθεση για κάτι. Η λυρική φωνή δεν σε αφήνει να βολευτείς. Μήπως ποίηση είναι τελικά το ξεβόλεμα;