Μη μου άπτου

Καμμία μορφή της Καινής Διαθήκης, πλην βεβαίως του Ιησού και της Θεοτόκου, δεν υπήρξε τόσο ισχυρός πόλος έλξης για τους ποιητές όσο η μορφή της Μαρίας της Μαγδαληνής. Και καμμιάς άλλης μορφής της Καινής Διαθήκης η ιστορία δεν παραποιήθηκε τόσο όσο η δική της. Μείζονες, ελάσσονες και ασήμαντοι ποιητές βρίσκουν στο πρόσωπο της Μαγδαληνής στοιχεία πρόσφορα για την έκφραση ορισμένων βασικών συναισθημάτων τους, και, όταν δεν τα βρίσκουν, τα εφευρίσκουν. Φανερό είναι ότι η πρόσληψη της εικόνας της Μαγδαληνής στον δυτικό κόσμο (αλλά και στον ορθόδοξο, ως έναν βαθμό, έπειτα από ένα χρονικό σημείο) έχει να κάνει περισσότερο με ηθικές κατηγορίες και λιγότερο με πνευματικά μεγέθη. Δεν ήταν δύσκολο για τη δυτικοχριστιανική προοπτική να υποπέσει στο λάθος της σύγχυσης των προσώπων και να μετατρέψει τη Μαγδαληνή των Ευαγγελίων σε πρόσωπο ανήθικο που επανήλθε στον ορθό βίο. Η πλην ολίγων εξαιρέσεων απεικόνιση από τους Έλληνες ποιητές της Μαγδαληνής ως μεταμεληθείσας αμαρτωλής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην επίδραση των δυτικών λογοτεχνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής, εντάσσεται δηλαδή στο γενικότερο πλαίσιο της αναφοράς της νεοελληνικής λογοτεχνίας στη δυτική λογοτεχνία. Αν, ωστόσο, λάβουμε υπόψη ότι ποιητές όπως ο Σικελιανός, ο Βάρναλης, ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος ή ο Καρούζος ήταν βαθείς ή επαρκείς γνώστες του ευαγγελικού λόγου και της ελληνικής θρησκευτικής παράδοσης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε ότι ο αριθμός των νεοελληνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής ως πρώην αμαρτωλής είναι υπερβολικά μεγάλος+ και ότι το πλήθος αυτών των απεικονίσεων θα πρέπει να απορρέει και από το γεγονός ότι το θέμα της επανελθούσας στην οδό της αρετής γυναίκας είναι ποιητικά ελκυστικότερο από το θέμα της γυναίκας που ασπάστηκε τον χριστιανισμό, όσο και αν αυτή ευεργετήθκε από τον Χριστό ή όσο μεγάλη και αν υπήρξε η αγάπη της για Εκείνον.