Κότινος στον Άγγελο Σικελιανό

Στον χρόνο που μας έρχεται συμπληρώνονται κιόλας 30 χρόνια από τότε που ο Άγγελος Σικελιανός σφάλισε τα μεγάλα του μάτια κι έφυγε ανηφορίζοντας στα ουράνια, απ' όπου στα 1884 είχε κατέβει στη γη. Για τέτοιους αντρειωμένους του πνεύματος η μνήμη της θανής δεν φέρνει δάκρυα αλλά θάμβος στην ψυχή και στο νου έξαρση και φωτισμό. Με τέτοια αισθήματα και καθώς ο κηλιδωμένος αυτός αιώνας γέρνει προς τη δύση του, στεκόμαστε σ' ένα καταράχι κι αντικρύζουμε πάλι τον Σικελιανό, φορτισμένοι με την πείρα πικρών ημερών και την θανάσιμη αγωνία μιας εποχής που σύντριψε πολλές βεβαιότητες της ψυχής και μας βύθισε στην ταπείνωση μιας ανθρώπινης σχετικότητας των πάντων. Τον αντικρύζουμε τρισμέγιστο κι ολόφωτο, πνευματικά ακέραιο και ποιητικά εγκυρότατο, να συγκερνά, να συντήκτει μέσα στο εύρος της τιτάνιας έμπνευσής του και στον τόνο του ποιητικού του λόγου ολόκληρο τον Ελληνισμό, από την αρχαιότητα ως τα νεώτερα χρόνια. Είναι ποιητής σπανίου διαμετρήματος, είναι μύστης και ιεροφάντης. Έφερε τον ποιητικό λόγο σε χείλη πυθικά, έφτασε την ελληνική παράδοση σε μια ώρα που ξανάγινε επίκαιρη, βιώσιμη, κι έδειξε την αιώνια ειδή της μέσα στην πενιχρότητα μιας ζωής, του τόπου μας, βασανισμένης από την ιστορία. Σ' αυτόν βρίσκουμε, σε κράση μοναδική, την ευρωστεία του λόγου και την υψηλοφροσύνη του ήθους, τον ένθεο οραματισμό και την συνείδηση της εθνικής αποστολής, τον βάρδο και τον απόστολο, τον Έλληνα και τον άνθρωπο, στην μεγαλοσύνη και το ακήρατο κάλλος τους. Ήταν και είναι ο Άγγελος Σικελιανός ένα ανάστημα γιγάντιο, αξεπέραστο του πνευματικού μας βίου, μια γενναιόδωρη ψυχή και μια βαθιά φιλάνθρωπη καρδιά. Η "Ευθύνη", με το Τετράδιο αυτό, επιθυμεί να τον ορθώσει ως υπόδειγμα, στο σύνορο των καιρών, επικεφαλής των Νέων Ελλήνων: υπόδειγμα υψηλού έργου και νοηματισμένου βίου που εξαγίασε η αγάπη στην Ελλάδα και η πίστη στην ιερότητα του ποιητικού λόγου. Οι δάφνες που τον σκεπάζουν θα παραμένουν αμάραντες στον αιώνα! Η "Ευθύνη"