Φώτα και φωτισμοί του Νικηφόρου Βρεττάκου

Ήταν ένας ποιητής του φωτός· πλασμένος από το φως το ελληνικό, έπλαθε ποιήματα του φωτός με λέξεις που έλαμπαν, ψυχής που έλαμπε. Και ήταν ένας άνθρωπος του φωτός, ένα άνθισμα περίλαμπρο πηγαίας καλοσύνης που ανηφόριζε προς τους ουρανούς τον πνεύματος με την αυθόρμητη χαρά ενός παιδιού θαμπωμένου από τα δώρα του Θεού που του δόθηκαν. Ήταν και είναι μια ευγενέστατη, μακρόπνοη αστραψιά πάνω στο στερέωμα των Νεοελληνικών Γραμμάτων, ένα ανάστημα ποιητικής φωταύγειας ανεξάντλητης και γλώσσας συνειδητά ψυχωμένης από τις ουσίες της ελληνικής παράδοσης, του χώματος, της θάλασσας, της λαλίστατης μέσα του φύσης μας, του ανθρώπου με την αρχέγονη σφραγίδα της ιερότητάς του. Είναι ένα έργο / παρακαταθήκη ατίμητη όλων των θησαυρών μιας γλώσσας, ενός ψυχισμού, μιας αρετής και μιας υψηλοφροσύνης, των Ελλήνων τ' αθάνατα χαρακτηριστικά. Παρακαταθήκη που υψώνεται πάνω από τις τροπές των καιρών και από την απανθρωπιά της Ιστορίας, ως μία κιβωτός αγάπης και γαλήνης, ως μια βεβαίωση της σπουδαιότητας του ανθρώπου στον κόσμο. Τρία χρόνια από την αδόκητη, θεότροπη εκδημία του, η μνήμη μας, θεραπαινίδα ακάματη της καρδιάς μας που τον αγάπησε και δίκαια τον τίμησε, επιστρέφει με δάφνες και δάκρυα, ξεσκεπάζοντας την προσφιλέστατή μας μορφή του και υψώνοντας ψηλότερα το έργο του - ένα έργο που η διάρκειά του στέκεται κιόλας "υπέρ την νύκτα" των εγκόσμιων. Η "Ευθύνη"