Μίσια

Αρχές του 20ού αιώνα. Σαν τυφώνας θα περάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος από τη ζωή του για να ανατρέψει ό,τι περίλαμπρο τού υποσχόταν μέχρι τότε η γεμάτη προνόμια καταγωγή του. Για να έρθουν στη συνέχεια οι επαναστάσεις –του Φλεβάρη και του Οκτώβρη–, αλλά και κυρίως ο αιματοβαμμένος εμφύλιος, και να σαρώσουν ό,τι είχε απομείνει. Ο Μίσια –παππούς του συγγραφέα– γόνος γαιοκτημόνων-μεγαλοτσιφλικάδων, ενός οίκου που οι απαρχές του χάνονται σε χρόνους παλιότερους της εποχής του Ιβάν του Τρομερού, θα δει έναν κόσμο να γκρεμίζεται γύρω του αλλά θα νιώσει και την ελπίδα πως ένας καλύτερος κόσμος είναι πιθανό να υπάρξει. Η Νατάσσα, ο νεανικός του έρωτας, θα τον συντροφεύσει στις χαρές αλλά και στις δυστοπίες που θα ακολουθήσουν. Στο Χάρκοβο –τη γενέτειρά του– αλλά και στην Πετρούπολη, στη Γενεύη και στην Κριμαία, θα ζήσει, θα ερωτευτεί, θα ονειρευτεί. Θα πολεμήσει αλλά και θα κινδυνεύσει η ζωή του στη Γαλικία ενάντια στους Αψβούργους. Το Τσαρίτσιν και το Βορονέζ, το Κουρσκ και το Μπέλγκοροντ θα τον δουν έφιππο ίλαρχο να καταδιώκει τους «λευκούς» αντιπάλους του. Για να τον υποδεχτεί, φυγάδα πλέον, το Κίεβο και μετά η Κριμαία, ώσπου στα τέλη του 1920, ως εμιγκρές, θα φτάσει στον Πειραιά. Θα αφήσει την τελευταία του πνοή το 1954 στον Πέπλο του Έβρου.