Εν τόπω σκοτεινώ

Τα κείμενα που συγκεντρώνονται εδώ γράφτηκαν σε τόπο και σε χρόνο σκοτεινό – αρχές με μέσα της προηγουμένης δεκαετίας. Πλανήτης τους είναι ο Κρόνος. Ο συγγραφέας τους τα έθαψε στο στομάχι του για εφτά χρόνια. Σήμερα αναδύονται στην επιφάνεια σε τόπο και σε χρόνο πάλι σκοτεινό – αν όχι σκοτεινότερο. * Eν αρχή ην η αστρολογία. Απόπειρα γενεαλογίας με υλικά το χώμα και τ’ αστέρια. Χους εις χουν. Σκόνη εκ σκόνης. Κονιορτός. Απόπειρα εναρμόνισης με την έρρυθμη συμπαντική τάξη. Ύστατο καταφύγιο για τα νοήμονα μάτια. Το περίφημο άνω βλέμμα που κατακρεούργησε την τετράποδη υπόσταση. Το ομιλόν βλέμμα. Το εξημερωμένο από τον έναρθρο φθόγγο βλέμμα. Παίρνει τον λόγο και ομιλεί. Ενοφθαλμίζει το δράμα. Εποφθαλμιά τη γλώσσα. Οφθαλμοπόρνο βλέμμα. Με τελευταία γενιά εκείνη των οφθαλμοκάπηλων. Γέενας γενιά. Πετάμε τα παιδιά και τους νεκρούς στα πόδια του Μολώχ. Το έχω χάσει το παιχνίδι με τις ημερομηνίες. Πάλι η μεταφυσική να επιστρέφει στη φυσιολογία. Πάλι το ρόδο να γίνεται ρόδο. Άνευ αιτίου και αιτιατού. Ρόδο-του-κανενός. Όπως το θέλησε ο Άγγελος Σιλέσιος. Όπως το θέλει ο θεός του δεξιού ημισφαιρίου. Χαμένος στον καιάδα του μεσολοβίου. Πάλι τη γλώσσα σήκωσε. Όχι σαν λάβαρο μα σαν κεραία. Όπως λέγαμε κάποτε, προτού καταγραφεί εγκέλαδος στους σεισμογράφους. Έρχονται με το πάσο τους οι λέξεις. Έχουν να διασχίσουνε βουνά και θάλασσες. Έχουν να βγούνε από στόματα ιχθύων της αβύσσου. Μ’ ένα ρημάδι σώμα απ’ την έκθεση στο φως της επιφάνειας. Κοίτα πως σκάζουνε οι λέξεις στα νερά. Καθώς τις παίρνουνε δελφίνια τυλιγμένα σε άγκυρες. Καθώς τις φέρνουνε στου νάρκισσου τη λίμνη. Όμορφα που μικραίνουνε οι λέξεις καθώς γέρνουν προς ανατολάς. Καθώς τις παίρνει άνεμος στο ενδομήτριο της γλώσσας. Για έναν άρτο επουράνιο προσεύχομαι. Βαρέθηκα να φτύνω θραύσματα γρανίτη απ’ το στόμα.