Με τα δικά μου λόγια

Εδώ, από την άκρη αυτής της ιστορίας… Ψάχνω κάτι να πω στους νέους ανθρώπους που έρχονται, αυτούς που θα συζήσουν με τα ρομπότ, τις έξυπνες μηχανές, και τους άλλους ανθρώπους, τους κατασκευασμένους από εικόνες ή στους σωλήνες και τους καταψύκτες. Εμείς, για πολλούς αιώνες συνθέσαμε τη ζωή με ένα υλικό σημασίας, που το λέγαμε αγάπη. Ένα υλικό σαν ζέστη από έναν ήλιο ή έναν Προμηθέα. Ένα υλικό που ποτέ κανείς μας δεν ζωγράφισε, παρά μονάχα μπορούσες να το νιώθεις, είτε δίνοντάς το είτε παίρνοντάς το. Ποτέ κρατώντας το. Φαντάζομαι ότι εσείς κάτι άλλο θα βρείτε να το αντικαταστήσετε, πιο αποτελεσματικό... Πάντα είχα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους...