Οχτώ και δέκα επιχειρήματα για την αιωνιότητα του κόσμου

Ο σκηνοθέτης τού "Κιέριον", συνεχίζοντας τη σπουδή πάνω στην πολιτική βία, επιλέγει την πολυσήμαντη και καθοριστική για τον ελληνικό πολιτισμό εποχή του νεοπλατωνισμού, προκειμένου να διευρύνει τον προβληματισμό πάνω στους όρους, τις μεθόδους και τη στρατηγική της τρομοκρατίας και της βίας, αλλά αυτή τη φορά εστιάζει στον πυρήνα της μεταφυσικής θεμελίωσης της τρομοκρατίας στον δυτικό κόσμο. Η νεοπλατωνική περίοδος, ιδιαίτερα η τελευταία της φάση, δεν είναι απλώς μια γόνιμη περίοδος της φιλοσοφικής σκέψης, με τους εξέχοντες εκπροσώπους της Πρόκλο, Ισίδωρο, Δαμάσκιο, κ.ά., αλλά κυρίως είναι η τελευταία γραμμή αντίστασης της ελληνικής σκέψης στην επέλαση του μεσσιανισμού, ο οποίος επιδόθηκε στη συστηματική εξάλειψη των ελληνικών ιερών και κειμένων. Είναι η κρίσιμη και μεταβατική εποχή του 5ου-6ου αιώνα, μια εποχή γνωστή και συστηματικά απαξιωμένη, κατά την οποία επιχειρείται και εδραιώνεται τελεσίδικα ο θεμελιώδης μετασχηματισμός: η διαγραφή του ελληνικού πολιτισμού και η κραταίωση του θεοκρατικού μεσσιανισμού σε όλες του τις μορφές. Η νουβέλα "Οκτώ και δέκα επιχειρήματα για την αιωνιότητα του κόσμου", όπως και το υπόλοιπο κινηματογραφικό και θεωρητικό έργο του σκηνοθέτη και συγγραφέα, θέτει εν παρενθέσει τον πολιτικό και θρησκευτικό μεσσιανισμό, για να αναλάβει και να επεξεργασθεί μια αμιγώς ελληνική ανάγνωση του κόσμου, που δεν είναι άλλη από το "ξέφωτο" (ουμανισμός και διαφωτισμός) που διάνοιξαν οι προσωκρατικοί, καταλήγοντας στους τελευταίους μεγάλους στοχαστές του συκοφαντημένου νεοπλατωνισμού.