Το στέμμα του Άλγκοθ

Ο Φάραλντ, ο Ερυθρός Ιππότης του Ντράμλαντ, γιός των βασιλιάδων της Γκάλντριν και κληρονόμος του στέμματος των Μέσων Βασιλείων, προχώρησε μόνος πέρα από το οχυρό. Πίσω του, οι πληγωμένοι και κατάκοποι υπερασπιστές του φαραγγιού, κοιτούσαν με τρόμο το μέτωπο του εχθρού να ζυγώνει γοργά. Εκείνος σήκωσε το σπαθί του πάνω από τον κουρνιαχτό. Για να υψώσει τη λαλιά του στην κόχη της μοναδικής αχτίδας που τόξεψε η ανατολή στην ιερή αιχμή του όπλου. Ήταν η Ωδή των Νεκρών. Προσευχή και ύμνος γενναιότητας των φυλών της μεγάλης κοιλάδας. Τίποτε δε σφάλει και δε σβήνει στον κόσμο Τίποτε δε λαθεύει από τα λόγια της αλήθειας Αρκεί να μείνω πιστός για πάντα Στο μακρινό, το μεγάλο και το δύσκολο Πες τους να μη με πενθούν Να μη λυπούνται για μένα Φεύγω γεμάτος ευχές Μονάχα να με υμνούν Για ετούτη τη μοναδική ώρα Ψάλοντας πως, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!