Τα ξωτικά του δάσους

Ο Άθωρ νόμιζε ότι το δαχτυλίδι της εξίσωσης ήταν η ανώτερη δύναμη. «Η δική μου οργή, ο δικός σου φόβος, η αμφιβολία όλων.» Η Ρον όμως, γνώριζε ότι δεν ήταν έτσι. Το Σέλοτ, το δάσος της αρμονίας υπήρχε μέσα από το σεν. Το σεν ήταν η γνώση και ο τρόπος της πληρότητας. Τα πάντα είχαν σεν, όλα ήταν στο σεν, γιατί είχαν τη βούληση της πληρότητας να υπάρξει. Το θεμέλιο του δάσους ήταν η αρμονία. Εκεί συνέκλιναν όλα. Όταν ο "κόσμος" χρήσης θέλει να αλώσει τον κόσμο της εξέλιξης, θα χρησιμοποιήσει τη γοητευτική έλξη του κακού. Κάνοντας χρήση της αντιθετικής αντίληψης των πραγμάτων διαθλά τη στιγμή σε ψευδαίσθηση, την εξέλιξη σε αυθαιρεσία και την ύπαρξη σε ιδέαση. Μόνο η επιλογή μπορεί να σταθεί ανάμεσα στο καλό και το κακό. Αλλά η επιλογή θέλει τη γνώση της. Τη γνώση της αρχής.